The Deep Dark Woods hebben hun naam niet gestolen. Op hun uitstekende Hang Me, Oh Hang Me (Black Hen, 2007) serveerde dit Canadese kwartet donkere tot af en toe duistere altcountry. En op Winter Hours, hun derde cd intussen, wordt die muzikale lijn doorgetrokken. De band is sinds de vorige plaat aanmerkelijk gegroeid en begint een steeds duidelijker eigen gezicht te krijgen. Zelfs al roept Winter Hours qua sfeer en intensiteit herinneringen op aan al het goede van Willard Grant Conspiracy, The Band of Fleet Foxes (die hemelse harmonieën!). Ach, er zijn slechtere plaatsen om je inspiratie vandaan te halen.  
De muziek van The Deep Dark Woods is stevig geworteld in country en folk, en wordt gekenmerkt door melancholie, verdriet en afscheid. Maar deze treurwilgen kunnen zo nu en dan ook stevig rocken. Al ligt de nadruk op sfeervolle traagheid. Opener Farewell, een song over een man die zijn vriendin vermoordt omdat ze hem stilaan ‘a bore’ is gaan vinden, bepaalt de weemoedige toon die 12 nummers lang wordt aangehouden. Want ook als de groep er de pas in zet, blijft die ondertoon aanwezig, zonder ook maar één seconde te vervelen. Winter Hours is een opmerkelijke verzameling fraaie maar sobere instrumentaties, schitterende zangpartijen en beeldende songteksten. Meer moet dat niet zijn. (Martin Overheul)