Ze kan uitstekend uit de voeten op de banjo, fiddle en acoustische en is een folkzangeres bij uitstek. Emma Scarr uit Leystone, London, waar het in deze recensie omgaat treedt regelmatig op in “Folk at the cellar” in Camden.
Onlangs heeft Scarr haar debuutalbum “Angel Way” uitgebracht. Duidelijk hoorbaar (fingerpickin’stijl) beïnvloedt door Townes Van Zant, maar ook door Guy Clark en Steve Earle bespeelt Emma min of meer bijna alles op “Angel Way’. Guitaar, Banjo, Fiddle, mondharmonica en ze neemt ook de achtergrondvocalen voor haar rekening. Je zou zeggen:  een one-women band. Scarr wordt bijgestaan door Shuggy Fisher op mandoline en Marcus Davidson – Keyboard en lucifersdoosje (!). Willy Barr is alleen voor  Don”t aks me Joe” opgetrommeld voor zijn guitaarspel en arrangement.
Met 11 zelfgeschreven en 51 minuten durende “Angel Way’ lijkt het allemaal goed te kloppen. Maar met 6 nummers, die langer dan 5 minuten klokken op dit acoustische folkplaatje  zijn de nummers soms te lang van het goede om te blijven boeien. Het kostte voor mij dan ook moeite om 51 minuten lang mijn aandacht erbij te houden. Te weinig afwisseling in de opbouw van de nummers of in de instrumenten. Prachtig zijn wel de zelfgezongen samenzang in o.a. “Angel Way” en “Little Hand”. Vergelijkbaar met die van de Indigo Girls, Emma Scarr doet het geheel alleen. Alleen op “To My 2nd Love” en “Mary’s going nowhere” wordt de acoustische guitaar voor een moment ingeruild voor de banjo en/of fiddler.
Ik geef hierbij dus een luisterwaarschuwing. Op “Angel Way” van Emma Scarr staan prachtige zelfgeschreven nummers. Er is weinig ruimte voor afwisseling. Beluister de cd daarom in 3 delen, dan komt de schoonheid van dit plaatje uiteindelijk bovendrijven.

http://cdbaby.com/cd/emmascarr

http://www.myspace.com/emmascarr

johan schoenmakers