Toen ik enige tijd geleden de naam Lee Harvey Osmond hoorde, bezorgde me dat een ietwat tweeslachtig gevoel. Was dit een flauwe grappenmaker die bij wijze van statement verwees naar de eenzaat die werd opgepakt voor de moord op JFK of was dit een nieuwe telg uit de Osmond-dynastie, die de wereld vroeger al had proberen te veroveren met tieneridolen als Donny, Marie en Little Jimmy…
Gelukkig blijkt LeE HARVeY OsMOND – zo blijkt de officiële schrijfwijze te zijn, Joost mag weten waarom – het geesteskind te zijn van Tom Wilson, die ons in het verleden al blij maakte met cd’s als ‘Planet Love’ (2001), ‘The Shack Recordings’ (2006, samen met Bob Lanois) en ‘Dog Years’, drie albums waarop zijn onmiskenbare talenten al ruimschoots waren geopenbaard.
Op het debuut van LeE HARVeY OsMOND kan Tom Wilson rekenen op de gewaardeerde steun van Brent Titcomb, leden van de Skydiggers, Ray Farrugia (van Junkhouse) en zowat al de Cowboy Junkies. Die mix van talent heeft geleid tot ‘A Quiet Evil’, een cd zonder ook maar één zwak moment.
‘A Quiet Evil’ begint beresterk met ‘The Love Of One’, een nummer met een lekker slepende groove, een geraffineerde pedal steel en een heerlijke mondharmonica. Die lijn wordt stevig doorgetrokken met nummers als ‘Cuckoo’s Nest’ (mooie parlando van Wilson) en het sublieme duet ‘I’m Going To Stay That Way’. Laat je gerust verleiden door de sensuele stemmen van Margo Timmins en Tom Wilson: dit is vier minuten lang muzikaal genot van de bovenste plank!
Wilsons versie van ‘Lucifer’s Blues’ (van David Wiffen) doet wat benadering betreft een beetje denken aan Robbie Robertson (‘Somewhere Down The Crazy River’), maar dat doet absoluut geen afbreuk aan dit nummer. Het klinkt door deze aanpak majestueus en mysterieus tegelijk. En dat geldt zónder discussie voor de wijze waarop ‘I Can’t Stand It’ van (een van mijn iconen) de Velvet Underground wordt aangepakt, compleet met ontsporende elektrische gitaar. Indrukwekkend wat dit muzikaal collectief met deze song doet. Het zou me echt niet verbazen als Lou Reed en John Cale dit naar waarde weten te schatten.
Het is nog even afwachten of LeE HARVeY OsMOND een project van blijvende aard is want Tom Wilson is bepaald een rusteloze ziel, en dat is eigenlijk nog zachtjes uitgedrukt. Maar is ‘A Quiet Evil’ een indrukwekkend debuut? You bet your ass it is!