Er komt dit jaar veel moois uit Canada en nu is het de beurt aan de uit Ontario afkomstige Aaron Allen om een vlijmscherp, ongepolijste groeidiamant aan toe te voegen. Zijn derde cd alweer (note: aaron allen 2006/Aaron Allen & Small city saints) en tevens een familie-aangelegenheid met broertje lief Myles op drums en Aaron’s vrouw Aimee op piano, orgel, basgitaar en de wonderschone vocalen. Oftewel een duivels goed feestje om in de toon van de albumtitel te spreken: “A Place Called Hell”. Tekstueel komt Aaron met zijn vrij depresieve en sombere, donkere lyrics in de buurt van Robert Smith. Vreemd is het niet. De liedjes zijn geschreven rond het overleden van Allen’s moeder en is deze cd meer een rehabilitatie. Qua zangpresentatie en ruggengraat schemert Neil Young en Robert Plant op de karaktersongs door. Muzikaal is “A place called hell” behoorlijk stripped met akoestische gitaar en een minimale toevoeging van piano/orgel en banjo. Moeizaam met een mix van americana/shoegaze in de opener No One Knows worden we aanvankelijk op het verkeerde been gezet om zich daaropvolgend te storten op de dirty blues (Backbone/New Blues/Moving on/Oh my lord) en moorddadig mooie americana (nashville/run/a Song for you). Het album op zich is duivelsfijn om naar te luisteren, maar Aaron’s pijn en verdriet schittert door de songs heen. Op Woman So Fine hoor je Allen praktisch jankend zingen: There’s no way I’m gonna heal in a world that I can’t forget/I’m gonna end up alone. Een zeer persoonlijk plaatje van Aaron Allen. Hij neemt je mee met zijn verdriet. Muzikaal spatten de bloedspetters op de muur. Dit is nu wat ik bedoel als ik cd’s hoor: klinkt leuk, maar ik mis de Guts. Die zijn op “A place called hell” genoeg aanwezig.

www.youtube.com/watch?v=pEURBDlHUjM

http://www.myspace.com/aaronallenmusic

 
(Johan Schoenmakers)