Gospel is door de decennia heen een voorname voedingsbodem geweest voor origineel zangtalent, denk maar aan Aretha Franklin, Al Green, Sam Cooke, Irma Thomas, Otis Redding en Marvin Gaye, buitengewone vocalisten die hun zangcarrière allemaal begonnen in het plaatselijke kerkkoor. Bovendien heeft gospel zowat elke denkbare muziekstroming beïnvloed. Soms met magnifieke resultaten (de oude blues- en soulhelden), soms met een aanzienlijk minder geslaagde afloop (het gros van de countrygospel). Maar de rol van gospel in oude en recente muziek valt zeker niet te onderschatten.
‘Downtown Church’, het zevende album van de onvolprezen Patty Griffin (als je ‘Love From My Lips’, drie compilatiealbums met onuitgebracht materiaal, niet meerekent), is een van de nieuwste sprankelende loten aan de toch al zo vruchtbare gospelboom. Hoewel Griffin uit een bijzonder katholiek milieu stamt, is ze niet bepaald iemand die de kerk platloopt en werd ze uiteindelijk in de richting van een gospelplaat gemanoeuvreerd door Peter York van EMI. Maar omdat ze er al langer dan vandaag van overtuigd is dat vooral zwarte gospel – ‘what’s come out of the United States from slavery’ – aan de basis van zowat al haar lievelingsmuziek ligt, stemde ze toe. Op voorwaarde dat Buddy Miller de plaat zou produceren.
Het zegt veel over de waardering en het respect dat Patty Griffin heeft opgebouwd dat Miller niet alleen geestdriftig op dit voorstel inging, maar Griffin meteen ook bestookte met een schier eindeloze resem mp3’s en cd’s met potentiële songs voor het album. Daarvan zijn er uiteindelijk twaalf op ‘Downtown Church’ terechtgekomen, aangevuld met twee eigen nummers die moeiteloos overeind blijven tussen de gloedvolle parels die de luisteraar toegeschoven krijgt.
Vanaf de sublieme Hank Williams-cover ‘House Of Gold’, dat hier bijna tot de naakte essentie wordt gestript, tot en met het ingetogen ‘All Creatures Of Our God And King’ bewijzen Patty Griffin, Buddy Williams en de uitgelezen krans gastmusici (Emmylou Harris, Shawn Colvin, Regina en Ann McCrary, Mike Farris, Raul Malo, Julie Miller, Russ Pahl en nog een heleboel anderen) dat ze in topvorm verkeren. Griffin is werkelijk onovertroffen in eigen songs als ‘Little Fires’ en ‘Coming Home To Me’ (met satijnzachte backing vocals van Julie Miller), de aan prison blues verwante traditional ‘Death’s Got A Warrant’, het door de ziel snijdende ‘Never Grow Old’ en het majestueuze ‘Virgen De Guadelupe’ waarin ze het klaarspeelt om Raul Malo zichzelf eindelijk nog eens te laten overtreffen.
Maar ook de twang van ‘Move Up’, de blues van ‘Wade In The Water’, de rock drive van ‘If I Had My Way’ en ‘I Smell A Rat’, en de hartverscheurende smart van ‘Waiting For My Child’ (een song van Sullivan Pugh en een van de vele hoogtepunten op deze plaat) vertonen de onmiskenbare eigenheid van Patty Griffin, die, bijgestaan door een grootse producer, andermaal laat horen hoe je met eenvoud en authenticiteit tot grote hoogten kunt reiken.
‘Downtown Church’ is een cd om uit volle borst mee te galmen, om vervolgens héél stil te worden en gewoon ongegeneerd te bewonderen. Om in de geest van de gospel te blijven: hemels…