Naar de kerk gaan is tegenwoordig geen populaire bezigheid, zeker niet nu steeds meer bekend wordt hoe geestelijken omspringen met hun vleselijke lusten. Maar voor ‘dominee’ Jim Byrnes kwamen maandagavond 22 maart de ‘gelovigen’ in drommen naar Meneer Frits, het muziekcafé van Ad van Meurs in Eindhoven. Op het menu: liederen waarin de Heer uitbundig wordt bezongen en daarnaast ook nog wat liefdeslyriek. Dankzij het succes zijn laatste album ‘My Walking Stick’ is Byrnes niet langer een artiest die vorig jaar in Paradiso slechts vijftig toeschouwers op de been wist te brengen. Zijn huidige tournee met zeven optredens in Nederland en een in België draait uit op een ware triomftocht en dat allemaal op basis van songs die in een grijs verleden door anderen werden geschreven en nu volledig gerenoveerd schitteren als nooit te voren. Compositorisch hoeven we niet veel te verwachten van Byrnes, maar herscheppen kan ie als de beste.

Het optreden in Eindhoven begon met twee obligate bluesnummers, niets om over naar huis te schrijven. Byrnes, publieksmenner als hij is, bleek inmiddels wat ‘Nederlands’ op te hebben gepikt en kon keurig bedankt zeggen en ook informeren Hoe kaat het met joe? Hij had een prima driemansband meegenomen met als meest opvallende figuur Paul Piaget, een gitaarheld uit Toronto, die striemende solo’s losliet.

Echt leuk werd het toen the Sojourners het podium betraden, drie vocaal bijzonder sterke heren, door Byrnes consequent aangeduid als my partners in crime en voorzien van een degelijke gospelachtergrond. De vlam ging meteen in de pan met ‘Walk On Boy’, een nummer dat in 1966 werd geschreven door de countryzanger Mel Tellis (inmiddels 77 jaar), en dat ook staat op het laatste album van Byrnes, ‘My Walking Stick’. Zelden zal het zo geswingd hebben in Meneer Frits, waar het doorgaans een vrij tamme bedoening is met in de hoofdrol tobberige singer-songwriters en een eenzame akoestische gitaar. Zo mogelijk nog heftiger ging het toe in het volgende nummer ‘My Walking Stick’, in 1938 geschreven door Irving Berling, “as many great things in the United States imported  from abroad” meldde Byrnes alvorens luisterrijk los te barsten. Daarmee was de toon van deze avond definitief gezet: het kon niets anders dan een groot feest worden, en dat werd het ook. Byrnes bleek bijzonder goed bij stem en had ook nog eens een uitstekend humeur meegenomen.

The Sojourners deden er nog een schepje bovenop door te verklaren dat “Eindhoven feels like home” en glommen als pasgepoetste schoenen. Ze kwamen ook nog met een song op de proppen van de local heroes The Shiner Twins, die een snoeiharde rockbehandeling kreeg. Het betreffende nummer ‘Great Day’ staat ook op het recent verschenen tweede album van The Sojourners. Heel fraai was de vertolking van de gospel ‘Lead Me Guide Me’, door Byrnes terecht geïntroduceerd als een “masterclass in singing”. Jammer dat de mannen geen hammondorgel hadden meegenomen, want zo’n instrument hoort er eigenlijk wel bij.

Na de broodnodige pauze passeerde nog een aantal zeer aanstekelijke nummers, zoals ‘Anna’ van Walter Alexander en het van Wilson Pickett bekende ‘I Found A Love’. De zaal bewoog intussen als een korenveld waar een stevige wind doorheen waait. Hier werd volop genoten. In de hemel zal de Heer voldaan hebben toegekeken. Even een beetje afleiding in deze voor Hem zo zware tijden.

Tekst: Sjoerd Punter

Foto’s: Ronald Rietman