Sommige hedendaagse popmuziek heeft meerjarige potentie. Of die conclusie ook geldt voor Gin Wigmore valt mij in dit stadium zwaar. Ik ken tenslotte enkel nog haar volwaardige debuutplaat “Holy Smoke”. Het album verscheen vorig jaar, maar begint hier nu (pas) door te druppelen. Gin heeft een bijzonder stemgeluid en klinkt op het eerste gehoor beslist fascinerend. Ze is afkomstig uit Auckland. Ze heeft ondertussen een redelijke reputatie opgebouwd, en niet alleen in Australië. Het was in Amerika (New York) waar ze een wedstrijd won met een zeer persoonlijk getint nummer Halleluja. Deze song die op haar ep uit 2008 staat gaat over haar te vroeg gestorven vader. Ook zonder beeldend materiaal weet deze mogelijk aankomende ster mij te boeien. Buiten dat is Gin inderdaad erg aantrekkelijk op een provocerende sexy manier, en gaat, als het moet, helemaal nuts!

Wie weet is zij de Nieuw-Zeelandse Amy Winehouse of een Fiona Apple equivalent, en hebben haar huidige eerste voetstappen in de muziek business weinig om het lijf. Het kan echter net zo goed zo uitvallen, dat Gin een vastberaden en karaktervol vrouwtje is, die slechts het tipje van haar sluier heeft getoont. Voor Holy Smoke kan ik niet anders concluderen dat deze heerlijk in het gehoor ligt. Ongetwijfeld speelt hierbij ook een rol dat The Cardinals, de band van Ryan Adams, als begeleidinggroep fungeert. Mike Elizondo is verantwoordelijk voor de productie (bekend van Fiona Apple, Regina Spektor, Eminem & Nelly Furtado) Veelzeggende elementen zou je zeggen. Wellicht is de muziek van Gin nog niet zwaarwegend, maar zeker onderhoudend op het moment dat je eens lekker uit je dak wil gaan. En eerlijk gezegd, daar heb ik op dit moment best zin in. En als het moet, het liefst met Gin. Of ze een fantasievolle uitvinding is van de muziekindustrie of een vrouw van vlees en bloed moet nog blijken. Ik hou mijn vingers gekruist.

www.youtube.com/watch?v=luhnj7ZPWL4&feature=related

www.ginwigmore.com
www.myspace.com/ginwigmore

 

(Rein van de Berg)