Rocker Graham Parker, begenadigd zanger en performer, is een van de muzikanten wier loopbaan ik nagenoeg op de voet volg. Vanaf het verzengende Howlin’ Wind uit 1976 (samen met zijn band The Rumour) tot en met het onlangs verschenen album Imaginary Television staat Parker al zo’n veertig platen lang garant voor pure opwinding, authenticiteit en eerlijkheid, de essentie van rock-‘n-roll.
Nee, dat houdt niet automatisch in dat Graham Parker geen enkele mislukking op zijn naam heeft staan. En nee, het wil al evenmin zeggen dat zijn muziek tot de absolute wereldtop behoort. Maar het betekent voor mij wel dat een tegenvallende Parker-cd, en zo zijn er zeker een stuk of zes, nog altijd meer interessants te bieden heeft dan het werk van het gros van de poseurs die elkaar staan te verdringen voor hun vijftien minuten roem.
Na een loopbaan van ruim vierendertig jaar hoef je van Graham Parker, die op 18 november de kaap van de 60 bereikt, geen grote veranderingen meer te verwachten. Maar Imaginary Television is wél opnieuw goed voor elf swingende, gedreven en intelligente rocksongs. En naar goede gewoonte omringt deze voormalige pompbediende zich met uitstekende muzikanten zoals gitarist Alphonso Marseille, drummer Mike Gent (The Figgs) en toetsenist Professor Louie Hurwitz (Cactus Hunters). Vaklui die zich wegcijferen voor het geboden songmateriaal en daardoor meer kwaliteit en inleving bieden dan lieden die louter op routine drijven.
Goede voorbeelden hiervan zijn Broken Skin, een typische Parker-song met sociale context, Bring Me A Heart Again, een jazzy nummer met een muzikale knipoog naar Daydream van The Lovin’ Spoonful, You’re Not Where You Think You Are, dat niet had misstaan op het fantastische Struck By Lightning (1991) en het lichtjes rockende 1st Responder, waarin de gracieus ouder wordende Parker laat horen dat hij nog steeds een stem heeft om u tegen te zeggen.
Ook aanstekelijk zijn poprocker It’s My Party (But I Won’t Cry), dat vrolijk lonkt naar de bijna gelijknamige wereldhit van Leslie Gore uit 1963, en het naar reggae overhellende More Questions Then Answers, een uiterst zonnige cover van een Johnny Nash original.
Zoals hierboven al opgemerkt: verwacht van Graham Parker geen grote muzikale zijsprongen meer, waarbij het nog maar de vraag is of dat eigenlijk wel nodig is. Imaginary Television is meer van hetzelfde. Maar zolang datzelfde op dit hoge niveau wordt afgeleverd, neem ik daar met alle plezier genoegen mee.
Cactus Hunters are a great band.
More about Cactus Hunters!!!