Sinds zijn gloriedagen als frontman van de legendarische J. Geils Band beschouw ik Peter Wolf als een van mijn helden. Een stem met het bereik van een uit de kluiten gewassen brandalarm, een podiumvastheid die heel wat wannabees blauw doet uitslaan van afgunst en een charisma dat moeiteloos een voetbalstadion vult. En Wolf was ooit vier jaar met Faye Dunaway getrouwd…

Toen de band in 1983 op het toppunt van de roem splitte omdat een aantal groepsleden weigerden songs op te nemen die Wolf had geschreven met deep soul monument Don Covay (luister eens naar diens geweldige House Of Blue Light uit 1969) en sessiemuzikant/producer Michael Jonzun, stapte Wolf op en begon aan een solocarrière die overdonderend van start ging met Lights Out, een plaat waarop hij geflankeerd werd door grote namen als Mick Jagger en Adrian Belew (Bowie!), en die tot en met vandaag geen enkel zwak moment heeft gekend.

Acht albums heeft Wolf ondertussen op zijn conto en recentelijk is daar een negende aan toegevoegd, het weergaloze Midnight Souvenirs. Zo, het hoge woord is er meteen uit: weergaloos. Peter Wolf stond in het verleden al garant voor constante kwaliteit, maar dit album is een van zijn beste prestaties, zo niet dé beste in een carrière die al heel wat hoogtepunten kende, zowel solo als met de J. Geils Band.

De veertien songs die de 64-jarige New Yorker hier presenteert, zijn tot in hun diepste vezels gedrenkt in roots rock, blues, rhythm-and-blues, soul en sprankelende country. Het feest van de herkenning begint al met Tragedy, een soulvol duet met de verrukkelijke Shelby Lynn: door de swingende blazerssectie, de loepzuivere gitaarpartijen en de schitterende backing van onder meer Kris Delmhorst en Catherine Russell is dit pure Stax.

En het feest gaat vrolijk door. Een rocksong als I Don’t Wanna Know, met Wolf heerlijk ouderwets op mondharmonica, zou niet misstaan op de setlist van die andere grootse stadsrocker, Bruce Springsteen. There’s Still Time, het soort midtempo rocker waarmee Wolf zich uitermate in zijn sas lijkt te voelen, biedt naast opnieuw een prima blazerssectie ook geraffineerde violen én een sublieme akoestische break. Green Fields Of Summer, waarin Neko Case een vocale hoofdrol speelt, is dan weer elegante countryfolk die herinneringen oproept aan een band als Fotheringay.

Door de jaren heen heeft Peter Wolf zijn helden altijd met respect, bewondering en verering behandeld. Dat geldt voor overleden helden als Otis Redding, Howlin’ Wolf, Otis Rush of Muddy Waters, maar ook voor tijdgenoten als Steve Earle, Keith Richards en Southside Johnny. Die bewondering hóór je in zijn muziek (de zompige blues in Thick As Thieves, de country in Then It Leaves Us All Behind, de witte soul in Don’t Try To Change Her en de fonkelende eerbetuiging aan wijlen Willy DeVille in The Night Comes Down) en af en toe krijgt de bewonderde ziel en plaatsje op het voorplecht. Deze keer is dat levende legende Merle Haggard, die samen met Wolf excelleert op It’s Too Late For Me, de mooiste song van dit toch al hoogstaande album.

Helden hebben de neiging van hun sokkel te donderen. Dankzij het – ja, ik ga het woord opnieuw gebruiken – weergaloos sterke Midnight Souvenirs staat Peter Wolf nog steeds ongenaakbaar overeind. Ik neem daarom met alle plezier een diepe, bewonderende buiging voor deze authentieke artiest.

www.peterwolf.com