Deze uit Portland, Oregon afkomstige groep heeft met “Thistled Spring” de derde cd op zijn conto geschreven. De stadsgenoten van Kelly Joe Phelps maken een gestadige groei door die per cd in kracht toeneemt. Het stijlgebied is de americana maar daar voegen ze zoveel eigen accenten aan toe dat je gerust van een genre op zich mag spreken. Naast het fraaie – vaak akoestische – gitaarwerk excelleert de groep in het hanteren van viool- en cellopartijen waarnaast met regelmaat allerhande instrumenten opduiken voor de wonderschone muzikale nuances. Divers blazerswerk, karakteristieke countryinstrumenten en een goed gekozen dosering toetseninstrumenten zorgen voor een klankbeeld waarin je voortdurend verwend wordt met de prachtigste arrangementen. Ze vormen het decor voor de lyrische tekstregels die zanger Justin Ringle met veel gevoel voor dictie en voordracht in zijn liedjes voegt. Liedjes met een licht melancholieke ondertoon waarbij het heerlijk wegdromen is. Een bedrieglijke sfeer want onder al dat muzikaal genot stromen de gedachten van een uiterst scherpe geest die zijn observaties verpakt in literaire beelden waarin werelden van emoties besloten liggen.

“The more we love a lie it’s coming true” heet het in Heaven’s No Place waarin de hoofdpersoon hunkert naar een vrouw om zich lost te kunnen maken van een stad “that always eats its young”. Het is dit vermogen tot in de kern van de personages in de liedjes door te dringen dat de luisteraar uitnodigt zich te verdiepen in de geschetste situaties.Verwijzingen naar de natuur vormen daarbij een extra element en verduidelijken het beeld. Geen lichte kost, dat is zeker. Wie echter een goed boek weet te waarderen en ook niet vies is van een met klassieke stijlvormen versierd brok eigenzinnige americana zit bij Horse Feathers op een koninklijke zetel in een theater met een programma om van te watertanden.

www.myspace.com/horsefeathersmusic
(Koos Gijsman)