Variatie. Veel variatie valt te beluisteren op de nieuwe Leeuwis. Het betreffen wederom luisterrijke liedjes, maar om ze binnen een specifieke categorie te duwen valt me zwaar. Hoeft ook niet. “Wachten op de Klap” ervaar ik als geheel iets zwaarder van toon dan “Klei, Stront & Zand”. De muziek van Mathijs, de emotie, lijkt bovendien meer gerijpt, en volgens mijn bescheiden mening Mathijs zelf ook. Hij verkent zijn mogelijkheden, zowel tekstueel als muzikaal. Wellicht is de tekst van De Wekker voor deze stelling niet afdoende representatief, aangezien deze afkomstig is van Youp van ’t Hek. Hij heeft verdriet op papier gezet, waarbij zelfkritiek en schuldbesef niet geschuwd worden. Erg mooi! De wekker verbreekt de illusie van een droom. Ik proef op dit album een vorm van bezinning, en ook onzekerheid. Kortom teksten met pijn, teksten waaraan geschaafd en geschuurd is. Teksten met echte emotie. Heel herkenbaar is de fatalistische stelling die Mathijs inneemt in ’t Gaat Al Weken Goed. Sluizen is een vlot pakkend nummer, en om die reden ongetwijfeld gekozen als voortrekker van dit album in de vorm van single. De opener van dit album getuigt van een mooie eigenzinnige productionele aanpak. Dit nummer is de bewerking van de traditional Saint James Infirmary, maar met de Nederlandse bewoordingen van Mathijs.

 

Mathijs verloochent zijn blues en folk “roots” allerminst, maar heeft deze basis ondertussen verder uitgewerkt. Lovende kritieken zijn weliswaar leuk, maar uiteindelijk moet de schoorsteen ook roken. Op 28 augustus komt het schijfje officieel in de handel. De cd-presentatie is die dag te Mezz ( Breda). Kaarten zijn te koop via www.mezz.nl. De eerste 14 dagen van augustus lijkt Mathijs letterlijk zijn tent te hebben opgeslagen op Schiermonnikoog. Een uitvalsbasis die hij gebruikt om zijn muziek te laten horen op de Friese eilanden. Zijn MySpace pagina geeft een schematisch overzicht. Ga het horen, ga het zien zou ik zeggen, want Mathijs en zijn liedjes verdienen landelijke aandacht. Het predicaat Brabantse blues behoort na “Wachten op de Klap” beslist tot het verleden, daarvoor etaleert de Waalwijker zich momenteel als te veelzijdig. De Botox-blues vertoont karakteristieken van een uitbundige jazz. Ook de invloed van Tom Waits komt langs, in Slangenhoeren, maar wordt knap gecamoufleerd door fantastisch gitaarspel en mondharmonica. Mathijs gaat onverminderd goed, de stijgende lijn zet door.

www.youtube.com/watch?v=uJXtKLiVc0w

www.myspace.com/mathijsleeuwis
www.monkeyman.nl
(Rein van den Berg)