Wat drijft sommige volwassen vrouwen om zich een kindstemmetje aan te meten en daarmee een schare fans achter zich aan te krijgen? Volgens mensen die er voor gestudeerd hebben, is in een door mannen gedomineerde samenleving pedofilie het grootste taboe. Eén blik op de vrouwelijke modellen die we de catwalk opduwen en de populariteit van bovengenoemd type zangeressen, en het stellen van de goede vraag lijkt mij geen overbodige zaak. Zelf heb ik – en vooral ook mijn vrouw – daar helemaal geen boodschap aan, want wij hebben momenteel zangeres Mae Bee Mae op bezoek. Type zwarte zangeres met – excuseert u mij de uitdrukking – een scheur van hier tot aan de Mississippi delta. Samen met haar broer en zanger/gitarist Eddie King zet ze een dampende pot soul en blues op tafel om u tegen te zeggen. Dat wij hiervan getuigen mogen zijn, hebben we te danken aan onze landgenoten Gerard Robs en Kees van Wijngaarden die opnames uit 1985 en 1986 voor deze heruitgave op cd bewerkt hebben.

Afkomstig uit Muddy Waters’ Chicago vat het duo op dit album de essentie van zijn bestaan samen in dertien bloedstollende liedjes. Liedjes die precies goed op smaak gebracht zijn met ingrediënten waar de liefhebbers wel raad mee weten. Een solide fundering van bas en drum, optioneel hammondorgel, mondharmonica en tenorsax vullen vol overtuiging de zang en het gitaarspel van de solisten aan op een manier die het duo alle gelegenheid biedt eens flink uit zijn sloffen te schieten. Een invitatie die gretig aangegrepen wordt om de strot rauw en de vingers blauw te spelen. Ofschoon Mae onze absolute heldin is, willen we de prestaties van Eddie zeker niet te kort doen. Hoewel overduidelijk vocaal de mindere, zijn de authentieke klanken die hij uit zijn Gibsongitaar tovert zeer aanstekelijk. Al moet wel een kanttekening gezet worden bij het feit dat hij wel erg schatplichtig is aan het geluid dat naamgenoot B.B. King aan zijn Lucille ontlokt. Wij zitten daar overigens totaal niet mee en hebben alvast een stapeltje blues en soulklassiekers klaarliggen om deze zondag eens flink verder te ontheiligen. Inderdaad, The Blues Has Got Me!

(Koos Gijsman)