RSS

Doug Burr – O Ye Devastator

Aangespoord door de hosannaberichten bij bevriende muzieksites, kon ik O Ye Devastator, de derde plaat van de Texaanse muzikant Doug Burr, niet snel genoeg in mijn cd-speler steken. Want daarop zouden een stel songs staan die de vergelijking met Daniel Lanois en Bright Eyes konden weerstaan.

Bijna twee maanden later ben ik nog steeds op zoek naar die nummers en hoor ik de overeenkomsten met Lanois en Bright Eyes nog steeds niet. Sterker nog: als Burr mij soms aan iemand doet denken dan is het Rufus Wainwright wel, en daar krijg ik spontaan eczeem van.

Oké, dat is misschien iets te scherp want zó erg is het nu ook weer niet. Burr heeft een redelijke stem (al ben ik niet dol op zijn iets te theatrale frasering waardoor bijvoorbeeld ‘black’ als ‘blaahk’ klinkt) én hij weet hoe je een goeie song schrijft. Dat blijkt uit de eerste songs van dit album, die vrij sterk zijn: A Black Wave Is Comin’, Chief Of Police In Chicago en het door felle elektrische gitaren gestuurde At The Public Dance.

Daarna is het allemaal een stuk minder door een aantal nummers waarin Burr de pathos opdient met een wat al te breed gebaar. Een op zich best mooi nummer als You’ve Been A Suspect All Of Your Life komt niet tot volle ontplooiing door de lijzige, dik aangezette manier waarop Burr hier zingt – in dit nummer komt Wainwright te nadrukkelijk om de hoek loeren. Topeka en Do You Hear Wedding Bells lijden helaas aan datzelfde euvel.

Aan het eind van de cd wordt het gelukkig toch nog mooi met de aan Neil Young schatplichtige instrumental All Our Lives, het zichzelf heerlijk traag voortslepende And When We Awoke en het gracieus dansende High Blood And Long Evening Dresses. Zodat O Ye Devastator uiteindelijk zes goede nummers biedt. Van de elf. Op een schoolrapport staat dan: Doug kan beter.

www.dougburr.com

www.myspace.com/dougburr


0 Comments Add Yours ↓

  1. Walter #
    1

    Martin ik ben niet zozeer opzoek gedaan naar de sound van Lanois of iemand anders toen ik de cd voor het eerst hoorde , na de cd enkele malen gehoord te hebben is de Lanois sound wel degelijk te horen in nummers zoals Topeka – Do You Hear Wedding Bells – All Of Your Life.
    In ieder geval voor mij is het een heel mooie cd geworden.