Hoe en wat dan ook, samen ben je sterker dan alleen. Ook in musiceren. Dat is de gedachte! De Canadese gitaristen Harry Manx en Kevin Breit besloten voor de derde maal tot een samenwerking. Het resultaat is het album “Strictly Whatever”, uitgebracht op Stony Plain Records. Een korte kennismaking met beide gitaristen: Harry Manx is een bluesartiest die een brug slaat tussen westerse en oosterse muziek. Hij heeft een vijfjarige studie gevolgd bij Vishwas Mohan Bhatt in India. De laatste is ook de uitvinder van de 20-snarige Mohan Veena, een instrument dat Harry past en onderscheidt. Op “Strictly Whatever” hoor je vooral zijn spel op baritone gitaar. Kevin Breit is als gitarist onder meer te horen op albums van Norah Jones.
http://www.youtube.com/watch?v=znDK53lBe3c&feature=related
Het is vooral een plaat geworden van subtiel samenspel tussen twee rasartiesten op diverse snaarinstrumenten. Het vakmanschap druipt er van af. De opener is het veel gecoverde Sunny van Bobby Hebb. Smaakvol met een mooie filmachtige harmonica en National Steel van Kevin. Nothing I Can Do is een uptemponummer van Kevin Breit. De elektrische gitaar van Kevin is hier opvallend en verder prominent op het hele album aanwezig. In Looking For A Brand New World wordt genade van stad tot stad verbreid, ondersteund door samenzang en een soort tube gitaar. Hippy Trippy is een grappige instrumentaal nummer met de elektrische sitar van Kevin in de hoofdrol. Mr. Lucky van John Lee Hooker krijgt een shuffle uitvoering, gevoed door diverse gitaren en dient als inleiding voor Do Not Stand At My Grave And Weep. Het liedje is gebaseerd op een gedicht van Mary Elizabeth Frye. Een beetje Dire Straits-achtig, bluesy en doordrenkt met uitmuntend gitaarspel. Kevin bespeelt de ukelele in Little Ukelele. Knip mee met je vingers en geniet van een ontspannend moment. There Was A Girl is een nostalgisch verhaal met bijtende gitaarsolo’s. Dance With Delilah wordt gedomineerd door de uitwaaierende lapslide gitaar en de Mohan Veena van Harry. Het afsluitende Carry My Tears Away is troostend met de mandoline van Kevin in de hoofdrol.
http://www.youtube.com/watch?v=6P3pWpvcr68
De paradoxale titel dekt de lading. De muziek is traditioneel en toch modern, divers en ook samenhangend, gebracht met veel verschillende snaarinstrumenten. Het is toch een geheel. De blues proberen te vernieuwen en wel zo dat het werkt. Dat is beide heren gelukt. “Strictly Whatever” is het waard om uitgebreid te worden beluisterd! Meer? Onder andere Mantras For Madmen (2005) en In Good We Trust (2007)
(Dirk Nijhof)