Will Oldham, alias Bonnie Prince Billy, heeft zich de laatste jaren in de belangstelling weten te spelen van vele muziekliefhebbers. Met platen zoals I See A Darkness, Master and Everyone en The Letting Go leverde hij beeldschone muziek af die door fans en muzikanten omarmd wordt. Voordat Will zich als muzikant liet gelden, was hij al actief als acteur en fotograaf.

Een van zijn meest bekende foto’s is van vier jonge mannen die tot hun hoofd in een rivier staan. De zwart-wit foto is heel simpel en toch indringend. De mannen op de foto zijn Slint, een rock band uit Louisville, Kentucky. Althans ze waren Slint. Na het album Spiderland, waar de foto als cover voor diende, viel de band uit elkaar. Spiderland was hun zwanenzang, en wat voor een.

Splint werd in 1986 opgericht door Brian McMahan (zanger), David Pajo (gitaar), Britt Walford (drums). Een jaar later zouden zij onder leiding van de bekende Steve Albini – producer van The Pixies en Nirvana – de plaat Tweez opnemen die zij pas in 1989 in eigen beheer zouden uitbrengen.

Als Slint hun tweede en laatste album nooit hadden gemaakt, dan was Tweez allang vergeten en verloren geweest.  Nu diende het echter als beginschets voor Spiderland; de bouwstenen werden langzaam aan uit de groeven gehakt.

Nan Ding

De bouwstenen bestonden uit ruisende gitaren, holle drums, uitgestrekte leegtes met gesproken woord/geschreeuw.  Na een tour om Tweez te promoten, gingen de meeste bandleden naar de universiteit. Het geeft aan hoe jong deze heren waren voordat ze aan hun meesterwerk begonnen. Hun eerste studiejaar gebruikten ze om nieuw materiaal te schrijven. In august 1990 gingen ze de studio met instrumentale nummers, zodat ze de teksten ter plekke moesten schrijven. Uiteindelijk zouden ze zes experimentele nummers opnemen. Dean Carlson van Allmusic vat de opnamesessies mooi samen:

“Recording was intense, traumatic, and one more piece of evidence supporting the theory that band members had to be periodically institutionalized during the completion of the album.”

Het openingsnummer ‘Breadcrumb Trail’ gooit je gelijk in het diepe. McMahan vertelt over een persoon die een dag doorbrengt op een kermis met een profetische waarzegger. Door de tempo- en stemwisselingen zorgen ervoor dat de luisteraar constant op het puntje van zijn stoel zit.

Breadcrumb Trail

http://www.youtube.com/watch?v=q_ayVZXg3hU&feature=related

Het hele album zuigt de toehoorder de afgrond in, alsof de aarde onder je voeten verdwijnt. Met nummers zoals Nosferatu Man – vernoemd naar de Duitse stille film Nosferatu uit 1922 – en Washer creëert de band een gevoel van dreiging; dat komt vooral door de afwisseling van fluisterende tonen en keiharde muziek.

Toen Spiderland verscheen, werd het niet met veel applaus ontvangen. Een paar maanden later trokken de mannen de stekker uit Slint. Gelukkig voor hen bleek Spiderland een goede fles wijn te zijn die gewoon even moest rijpen. Het laatste nummer van de plaat, “Good morning, capitain” zou in 1995 op de soundtrack van de film Kids verschijnen, waardoor de interesse in Slint weer aanwakkerde.

Good morning, captain

http://www.youtube.com/watch?v=xoH5MPIgM7c

Slint zou door muziekcritici worden aangewezen als het begin van een nieuw genre: post-rock. Voor bands zoals Mogwai, Godspeed You Black Emperor! en Explosions in the Sky was Spiderland het vertrekpunt. Zelfs nu, twintig jaar later, heeft de plaat niet aan kracht ingeboet. Het album blijf keer op keer verbazen.

(Frank Kromer)