Direct bij de eerste klanken van het openings- en titellied Cadenza blijkt dat Dutch Uncles van opschieten houdt. Repeterende pianoreeksen rennen achter een up-tempo ritmesectie aan en scheppen het kader voor een even spannende als verfrissende luisterervaring. Het blijkt de teneur te zijn voor een album dat gevat in dwarse ritmes stijf staat van muzikale spitsvondigheden. In weerwil van de groepsnaam is het vijftal afkomstig uit Manchester. Centrale figuur is zanger Duncan Wallis wiens falset voorgaat in een eredienst van hoogst originele liedjes. Het referentiekader is veelzijdig en doet het vermoeden rijzen dat de heren niet over één nacht ijs zijn gegaan. Sporen van XTC, King Crimson, Talking Heads, The Fixx, Au Pairs en minimalist Steve Reich verdragen zich wonderwel met elkaar. Het zorgt voor een elftal liedjes waarin de losse stukjes stijlvormen samengesmeed worden tot een wonderlijk geheel. Neigt een dergelijke brede opzet nog wel eens tot chaotische taferelen, zoniet op dit album.

http://www.youtube.com/watch?v=TMti9fN0VBQ&feature=related

De groep schakelt moeiteloos tussen met zwaar elektrisch gitaargeschut opgetuigde progrock en met stemmige synthesizers en akoestische gitaren omfloerste folkpop. Sublieme intro’s en intermezzo’s waarin kundig gemanipuleerd wordt met klokkenspel, minimale pianopatronen en ongewone ritmische verschuivingen, duiken met regelmaat op en bieden de luisteraar de gelegenheid even op adem te komen. Opvallend daarbij is dat de groep ondanks de regelmatig aanzwellende Sturm und Drang nimmer concessies doet aan de transparantie van het geluidsbeeld. De mate van toegankelijkheid van de liedjes is groot en dat mag, afgezet tegen wat ze allemaal van stal halen, gerust een tour de force genoemd worden. In het briljante semi-a capella Dolli toont de groep tevens aan dat ze ook ontdaan van alle instrumentale uitspattingen een van de grootste beloftes van het Verenigd Koninkrijk is.

www.dutchuncles.co.uk

(Koos Gijsman)