Louisiana bluesman Tab Benoit schenkt al bijna twintig jaar muziek van het zuiverste water, ook al klinkt zijn blues zo zompig als de oevers van de machtige Mississippi. Sinds hij in 1992 debuteerde met het nog steeds voortreffelijk klinkende Nice & Warm, een album dat het beste uit Louisiana verenigt met het beste uit Texas, heeft de goede man naar mijn gevoel niet één plaat gemaakt die tegenviel.
Na het stevig swingende livealbum Night Train To Nashville uit 2008 viel Benoits productiviteit ineens stil. Muzikanten, ook degenen die zich mogen verheugen in een groeiende populariteit in hun geboorteland, zijn immers ook mensen met een eigen mening, engagement en opvatting. Bij Benoit was die betrokkenheid gericht op het milieu in het algemeen en zijn geliefde bayou in het bijzonder. Zijn werk als woordvoerder en voorzitter van de Voice of the Wetlands, een organisatie die zich inzet voor het behoud van het gelijknamige natuurgebied in Louisiana, slorpte zodanig veel tijd op dat de muziek er wat bij inschoot.
Maar bloed heeft de neiging te kruipen waar het niet gaan kan en sinds enige tijd ligt Medicine in de (al dan niet virtuele) platenbakken, Tab Benoits zeventiende album alweer. Samen met producer / gitarist / coauteur Anders Osborne (Keb’ Mo’, Clarence bucaro), organist Ivan Neville (zoon van Aaron Neville en gewaardeerd sessiemuzikant bij onder meer Bonnie Raitt en Delbert McClinton), violist Michael Doucet (Keith Richards, Sonny Landreth), drummer Brady Blade (Brigitte DeMeyer, Black Dub) en bassist Cory Duplechin (Calvi Owens, Willem McCormick) bereidt Benoit een bluesy stoofpotje dat perfect afgekruid is met zorgvuldig gedoseerde snuifjes cajun, rock, blues en pure soul.
Medicine is dankzij het vakmanschap en het speelplezier van de hier verzamelde muzikanten én door de inspirerende geestdrift van Benoit een ongemeen sterke comeback van iemand die eigenlijk nooit helemaal weg is geweest. Een meer dan authentieke rasmuzikant die met pareltjes als Sunrise, A Whole Lotta Soul, Long Lonely Bayou, Nothing Takes The Place Of You (een werkelijk bloedstollend mooie versie van Toussaint McCall’s soul ballade uit 1967) en Next To Me laat horen dat zijn liedje nog lang niet is uitgezongen.