Sommige platen zijn zó goed dat je ze maar één keer gedraaid hoeft te hebben om te weten dat je naar iets speciaals hebt geluisterd. Waarna het album de eerstvolgende dagen niet meer uit de cd-lader of iPod is te branden. Plow Through The Mystic, de vijfde cd van Jeff Black is zo’n plaatje. Het openingsnummer Walking Home ontsluiert meteen wat de luisteraar te wachten staat: intelligent gecomponeerde songs met kop en staart, een verhaal dat zich nooit opdringt maar onbetwistbaar aanwezig is, een minutieus gebruik van instrumenten en koortjes, en een door de goden geschonken bariton die de enigszins weemoedige sfeer van de songs in niet geringe mate bepaalt.
Dat Jeff Black in de voorbije dertig jaar een goede naam heeft opgebouwd in de Amerikaanse muziekwereld, blijkt onder meer uit de instrumentale en vocale steun die hij op Plow Through The Mystic krijgt. Naast de mandoline van Sam Bush en de gitaar van Jerry Douglas, mag hij ook nog eens rekenen op de vocale kwaliteiten van Gretchen Peters, Matraca Berg en Kim Richey. Waardoor een toch al beresterke song als Sorry, de majesteitelijke praatsong Immigrant Song en het bevlogen Run extra de rug strekken om op te vallen. Alsof dat nodig was.
Hoewel Black op dit album een paar midtempo nummers laat horen die bijna terloops aantonen dat hij ook dat genre in de vingers heeft, zijn het vooral de ballades die de luisteraar bij de lurven grijpen en op de repeatknop doet duwen. Het eerder genoemde Walking Home en Immigrant Song zijn zulke nummers. Zoals ook Cure (dat mij elke keer opnieuw aan de illustere Bill Amesbury doet denken) een song is die je aandacht in een fluwelen maar granieten greep houdt. Of New Love Song (I won’t ask you to save me / and you don’t need me to be strong / there’s a comfort in knowing for now / where we belong / you got to hold on to me), een nummer om tranen van in je ogen te krijgen zo mooi.
Waarmee we uiteindelijk zijn aanbeland bij hét trefwoord voor dit album: ontroering. Jeff Black bezit het vermogen om te ontroeren (probeer maar eens één keer naar Ravanna te luisteren zonder daarbij een barst in je hart te krijgen), een gave die in mijn wereld al jarenlang buitengewoon hoog wordt aangeslagen. Je medemens kunnen ontroeren moet zowat het walhalla van zijn van iedereen die ooit beslist heeft zijn of haar gevoelens op muziek, papier of canvas te zetten. Met Plow Through The Mystic is Jeff Black dat wonderbaarlijke walhalla door de grote poort binnengetreden.