Aanvankelijk genoten we in onze kleine vriendenkring met volle teugen van het in alle opzichten afwijkende geluid van het debuutalbum The Velvet Underground & Nico. Dat veranderde na een aantal jaren doordat een deel van onze vriendenkring na een overdosis heroïne naast de platenspeler met daarop dit album werd aangetroffen. Het jaar is 1967 en aan de oostkust van Amerika experimenteert de jeugd met geestverruimende middelen. De weerslag daarvan openbaart zich ook onder musici. Onder de noemer psychedelische muziek trachten de aldaar gevestigde bands hun LSD-ervaringen over te zetten op het repertoire dat ze hun fans voorzetten. Op het moment dat Love, Peace en Understanding in het oosten het motto is van de jeugd, presenteert de groep The Velvet Underground een repertoire dat stijf staat van zaken waarvan men op dat moment in de rest van Amerika totaal geen benul heeft. Opgericht door de gesjeesde kunstacademiestudenten Lou Reed en John Cale richt de groep zich op de zelfkant van de subcultuur in thuishaven New York. Lou Reed zelf vatte het ooit kernachtig samen met de opmerking dat ze aan de oostkust aan de soft drugs zaten en zij in het Westen aan de harddrugs.

http://www.youtube.com/watch?v=1_hPsB49bSQ&feature=related

De teksten van The Velvet Underground liegen er dan ook niet om en handelen over zaken als sm-relaties en drugsverslaving. De bemoeienis van kunstenaar Andy Warhol opent niet alleen de deuren naar een grote groep fans, maar bezorgt de groep ook de meest beroemde platenhoes uit de geschiedenis van de popmuziek. Niet alleen is Warhol verantwoordelijk voor de hoes met de befaamde banaan maar bovendien komt hij op de proppen met de zangeres Nico. Met haar onderkoelde stem met Duits accent is ze de perfecte vertolkster van de huiveringwekkende liedteksten van de groep. Op deze uit drie cd’s bestaande verzameling vindt u maar liefst vijftig liedjes terug van de groep, waarbij een aantal demo’s en live uitvoeringen alleen bekend zijn van bootlegs. Het is als overzichtswerk voor een jongere generatie een indrukwekkende uitgave.

De fans van het eerste uur kunnen bovendien eindelijk hun grijsgedraaide lp’s als kunstobject aan de muur hangen en deze handzame box naast de cd-speler leggen.

 

 

(Koos Gijsman)