“I will bow and be simple / And try as I can / To suffer the children / And walk like a man / Through high times and low, Lord / With luck wearing thin / I will bow and be simple / The best that I can.” Die gelofte legt Matt Harlan af in de titelsong van zijn tweede cd Bow And Be Simple. Het kenschetst de man achter de muziek: Oprecht nederig, hartelijk, begaan met het menselijk tekort, vol mededogen. En daarenboven ook nog eens bedeeld met een scherp oog voor finesse en een gevoelig oor voor een pakkende melodie.
Na het succes van zijn debuutalbum Tips And Compliments, dat bedolven werd onder welverdiende lof, waren de verwachtingen voor de opvolger hooggespannen. Dat Harlan ervoor koos om de plaat in de tijdspanne van één nacht live op te nemen ergens in de buurt van Kopenhagen, maakte het wachten best spannend. Dat hij daarbij niet alleen een beroep zou doen op The Sentimentals, een Deense band die eerder ook al de liedjes van bijvoorbeeld Nell Bryden, Dana Cooper en Sarah MacDougall van de nodige gloed voorzagen, maar ook op de zoetgevooisde Rachel Jones en de onvolprezen MC Hansen (gitaar, lapsteel, mondharmonica) deed ons popelen van ongeduld om het plaatje in de cd-lader te schuiven.
Een ontelbaar aantal draaibeurten later weten we het pertinent: Bow And Be Simple zal hoge ogen gooien in ons meedogenloze lijstje van topplaatjes uit 2012. Hoewel Harlan ons op slechts negen nummers onthaalt, staat de kwaliteit van elke song op een zodanig hoog niveau dat we moeten oppassen om niet al te lyrisch te worden zodat we onze geloofwaardigheid niet in het gedrang brengen. Hoewel? Iemand die in staat is om een schrijnende song als The Ring te schrijven, een nummer over huiselijk geweld en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat (‘She married up a mean one, he don’t take no direction / His temper leads him where he needs to go / He has a funny way of showing his affection / And by now you might think that she might know’), heeft recht op minstens de eerste trede van de overtreffende trap.
Too Much Going On is ook zo’n voorbeeld van ingetogen schoonheid. Twee stemmen die perfect samen kleuren, even weidse als delicate gitaarloopjes en precies voldoende percussie, soms heb je niet meer nodig om te ontroeren. Een vergelijkbare aanpak maakt van Elevator Ride, een song waarin Harlan de inhoudsloosheid van de rat race met enig erbarmen op de snijtafel legt, een sierlijk maar tegelijk ontluisterend portret. Waarna afsluiter Long Ride Home, met een wederom eminente MC Hansen op elektrische gitaar, veel te snel het einde van Bow And Be Simple inluidt. Droegen wij een hoed, we zouden hem na het luisteren naar dit plaatje maar al te gaarne afnemen voor Harlan en de zijnen.
Dit is een recensie, geschreven vol enthousiasme over het album! Een eventuele twijfelaar krijg je volgens mij hiermee over de streep, Martin.