Terwijl de meeste vertellers ervoor kiezen om hun verhalen op papier te zetten, gaat de voorkeur van Mark Lucas uit naar lyriek en muziek. Dat leidt op zijn tweede album Uncle Bones tot een aantal even merkwaardige als memorabele personages zoals een meisje dat parels huilt (Take Me Back, Water), een vrouw die naar de doodskist van haar overleden man telefoneert (Pick Up) en een vrolijke psychopaat (Dragon Reel), stuk voor stuk figuren die ontleend zijn aan legendes, fabels en spookverhalen uit het denkbeeldige Cherokee Bend in Kentucky, de staat waar Lucas nog altijd woont en werkt.
Naast het uitwerken van gedenkwaardige typetjes, toont Mark Lucas zich ook een begenadigd tekstschrijver die met weinig woorden des te meer weet te zeggen. In het eerder genoemde Take Me Back, Water – dankzij de viool van Jenee’ Fleenor en de dobro van Bleu Mortensen een van de hoogtepunten van dit kostelijke plaatje – tekent hij met enkele penseelstreken een hele roman: “She never did tell where she came from / And now no-one knew where she went / The miller just shivered en stared at the water / And wept on his knees for his sins / Rocks sewn in the pockets of her coat / She walked down to the River, got in a boat / A hunter’s moon shone, the oars creaked and moaned / And a song echoed out through the cove”.
Hoewel de teksten donker en duister zijn, is de toon van de muziek soms bijna dartel. Lucas maakt een smakelijke mengelmoes van Appalachian folk, country, altcountry (The Price, óók een hoogtepunt), bluegrass en countryblues (Big Bad Love), Fleenor scheert voortdurend hoge toppen op haar viool en Mortensen’s dobro is even bepalend voor de toonkleur van dit album als de gruizige stem van Lucas. Die drie bouwstenen tezamen maken van Uncle Bones een welkome verrassing in de niet aflatende stroom cd’s die ons dit jaar overspoelt.