In ons boekje is de uit Jackson, Mississippi afkomstige zangeres Cassandra Wilson een vocaliste van statuur. Ze vangt haar carrière aan als protégée van producer Stefan F. Winter wiens in München gevestigde JMT-label in jazzkringen een grote reputatie geniet. Daarna stapt ze over naar het Blue Note-label, dat uiteraard het Mekka van de jazzmuziek is. Cassandra’s niet geringe capaciteiten stalt ze uit in een omvangrijke catalogus met albums van verschillende opzet. Hoewel ik haar de escapades in stijlgebieden als blues, country en folk niet misgun, blijft ze voor mij voor alles de zangeres die op haar jazzalbums het beste uit de verf komt. Dat geldt zeker voor haar laatste album Another Country dat ze opgenomen heeft met een groep Italiaanse jazzmusici. Waarbij ik als eerste mijn allergrootste loftrompet tevoorschijn haal voor de bijdragen van gitarist Fabrizio Sotti.

Op een ondergrond van een aan Joe Pass ontleende stijlvorm tovert hij een aantal gitaarpartijen uit de hoge hoed waarbij complexe mathematiek een verbinding aangaat met exotische klankenreeksen en ritmes. Wat een armzalige omschrijving is voor de onbegrensde muzikale hoogstandjes die Sotti op dit album presenteert. Op twee obligate uitvoeringen van O Sole Mio na is dit een dijk van een album dat  qua sfeer en opzet in de verte zoete herinneringen oproept aan Abbey Lincolns meesterwerk Abbey Sings Abbey. Cassandra verkeert vocaal op Another Country in topvorm en laat horen dat het werk van Abbey Lincoln en Betty Carter voortleeft in de benadering van haar vak.

 

http://www.facebook.com/pages/Cassandra-Wilson/361569243871752

 

 

Koos Gijsman