Geen beter album voor de kleine uurtjes deze maanden dan Boys Don’t Cry van de Engelse zangeres Rumer. Een album waarop Rumer een fraaie selectie kozen heeft uit het repertoire van de mannelijke liedjesschrijvers van de jaren zeventig. Dat je een retrogetint lied met een gerust hart aan Rumer kunt overlaten, wisten we natuurlijk al van haar debuutalbum Seasons Of My Soul uit 2010. De prachtige stem gekoppeld aan een heerlijk luie frasering en ontspannen voordracht die haar debuut tot een sensatie maakten, vormen ook op dit tweede album de boventoon. De link met de stem van Karen Carpenter is nog immer intact.
Het Burt Bacharach stempel van haar debuut is echter op Boys Don’t Cry ingeruild voor een ruimer bemeten geluidsbeeld. Een gegeven dat de gevarieerdheid van de liedjes zeker ten goede komt. De spaarzame instrumentale nuances zijn met veel smaak toegevoegd waardoor Rumer alle gelegenheid heeft haar magie te bedrijven. De manier waarop ze de liedjes naar zich toetrekt en haar eigen betekenis meegeeft, is werkelijk adembenemend. Dankzij Rumers vertolkingen van liedjes van Isaac Hayes, Jimmy L. Webb, Todd Rundgren, Townes Van Zandt, Richie Havens, Terry Reid en Gilbert O’Sullivan verblijf ik tijdelijk op een wolk van gelukzaligheid in de aangename muzikale atmosfeer van de jaren zeventig.
(Koos Gijsman)