Vrijwel unaniem staken mijn collega’s de loftrompet over het album Life Is People van de Engelse zanger-liedjesschrijver Bill Fay. Op een handvol fans van het eerste uur na is hij voor de massa vooral een grote onbekende in het deelgebied van de popmuziek in het Verenigd Koninkrijk. Ruim veertig jaar geleden debuteerde hij met het gelijknamige album. Daarop verpakte hij zijn fraaie liedjes in georchestreerde arrangementen waarvan je nu niet snapt dat ze destijds niet een wijds publiek aanspraken. Het in 1971 verschenen album Time Of The Last Persecution is duidelijk een stuk ruwer van karakter maar ook dit album en het in 2005 verschenen album Tomorrow Tomorrow and Tomorrow werden door het publiek nauwelijks opgemerkt. Op zijn jongste album Life Is People heeft producer Joshua Henry ruim baan gemaakt voor de vele kanten van Fay’s muzikale talent.

 

 

Hoewel zijn stemgeluid iets gezakt is, blijft Bill dankzij zijn uitgebalanceerde en doorleefde voordracht als zanger kaarsrecht overeind. Dat geldt zeker ook voor zijn uitstekende pianospel dat de liedjes een klassiek tintje bezorgt. Naast duidelijke verwijzingen naar de georchestreerde stijlvorm die zijn oeuvre in het verleden bevatte, hanteert Fay met evenveel gemak een wat populairdere vorm van pop en rockmuziek die we kennen van zijn overige repertoire. Het bijzondere van deze mix is dat Fay op volkomen relaxte wijze de diverse stijlelementen hanteert waardoor overal duidelijk een eigen, volslagen uniek geluid ontstaat. Kwalitatief steekt dit album mede daardoor met kop en schouders boven het landschap van de Engelse popmuziek van de afgelopen periode uit.

www.billfay.co.uk

(Koos Gijsman)