John Fries – US 50

US 50, de vierde EP van de Amerikaanse blanke bluesman John Fries, verscheen al in de loop van mei van dit jaar, maar door de niet te stelpen overvloed van cd’s die de voorbije maanden in onze brievenbus viel, kwam het er maar niet van dit plaatje eens in het voetlicht te zetten. Dat verzuim maken we nu goed want daar hoort US 50 nochtans thuis. Wat deze autodidact op de elektrische gitaar laat horen, mét de uitstekende steun van zijn backinggroep The Heat (bassist Pat Perry, drummer Michael Crivellone en een kwartet gastmusici waarvan de lapsteel van Nancy Parent en de sax van Bill Holloman het oor uitvoerig strelen), doet ons reikhalzend uitzien naar het eerste volwaardige album van de man. Het maakt Fries en de zijnen niet uit of ze een funky song in de lijn van Little Feat spelen (Technicolor You), een song die aan de nog immer gemiste Stevie Ray Vaughan doet denken (We Can Lie) of een heerlijke bluesballade (titeltrack US 50), hij voelt zich thuis in elk ritme en op elk volume. In de gaten blijven houden, deze kerel!

A.J. Downing – Good Day

Nog zo’n cd die ten onrechte opzij werd geschoven, is Good Day, het derde album van singer-songwriter A.J. Downing. Zijn vorige plaatje, Way Back Home, werd tweeënhalf jaar geleden nog bewierookt door onze eigen Johan en ook deze niet meer zo heel erg nieuwe cd “bevat een verbluffend mooie collectie aan liedjes, waarop Downings melancholische stem in het middelpunt van de belangstelling staat”. Opvallend is dat Downing op Good Day niet meer van hetzelfde biedt, maar als songschrijver, zanger en tekstschrijver een stap vooruit zet. Het titelnummer is altcountry pur sang, met een Byrds-achtige lapsteel (denk aan You Ain’t Going Nowhere) die bijkans huilt, een banjo die dartelt als een jong hert en een zanglijn waarop menig beginnende americana-artiest jaloers mag zijn. “Today is gonna be a good day”, herhaalt Downing in de laatste halve minuut van de song. En net als je geneigd bent hem te geloven, volgt de zalige tranentrekker Lonesome Town dat iedereen die het wil horen nog eens duidelijk maakt dat onze wereld een jammerdal is en blijft. Hier lusten wij wel twee volle borden pap van!