Op zijn nieuwe cd State Theatre klinkt de Canadese zanger en muzikant J.R. Shore respectievelijk als Tom Waits (Holler Like Hell), John Trudell (Poundmaker), Jim Croce (Charlie Grant) en Dr. John(M.S. St. Louis). Hij doet dat, samen met begeleidingsband The Jury, zo verdomd goed dat die referenties de songs nergens voor de voeten lopen of overvleugelen. Last van de somtijds immense schaduw die dergelijke grote voorbeelden voor zich uitwerpen heeft Shore al evenmin want het lef en de stelligheid waarmee hij zijn liedjes in het voetlicht schuift, laten horen dat we hier met een origineel talent te maken hebben dat nog lang niet is uitgezongen of geschreven. Een origineel talent dat zich er niet voor schaamt te laten horen dat hij in zijn leven beïnvloed is door anderen. En met ogenschijnlijk gemak aantoont dat als je die invloeden op een persoonlijke manier door je eigen muziek roert er iedere keer iets met een compleet eigen geluid ontstaat.
Shore lijkt er de man niet naar om zich op één kunstje te laten vastpinnen, maar de eerlijkheid gebiedt mij te erkennen dat mijn voorkeur uitgaat naar rauwere songs als Holler Like Hell, waarin een bajesklant zijn wanhoop uitschreeuwt, en Spring Training, dat hoofdrollen verschaft aan een vervormde elektrische gitaar en een prachtig orgel. Niet dat de andere songs mij niet kunnen bekoren, verre van zelfs, maar het is vooral in die twee nummers dat Shore mij het meest op zijn gemak lijkt. Dat neemt evenwel niet weg dat State Theatre een waardige opvolger is voor Talkin’ On A Bus, een album dat de nodige indruk wist te maken. Een leuk extraatje aan dit album is een extra plaatje met acht geslaagde covers waarvan met name Sin City (Flying Burrito Brothers) en For The Turnstiles (Neil Young) bij mij in de smaak vielen.
https://www.facebook.com/pages/JR-Shore-and-the-Jury/280915136414