Reikhalzend keek ik de afgelopen tijd uit naar het moment, waarop ik via een plof op de deurmat verblijd zou worden  met “Destination Blues”, het tweede album van het New Yorkse trio Butchers Blind. Een band die mij jaren na aan het hart ligt en niet meteen bij veel mensen een belletje zal doen rinkelen. Meer dan een dozijn beluisteringen later concludeer ik glimlachend, dat Pete Mancini (zang, gitaar), Paul Cianciaruso (drums, zang) en Brian Reilly (basgitaar) uit het Amerikaanse stadje Bellerose erin slagen een pico bello album af te leveren met akoestische en elektrisch gitaarwerk, voorzien van een lekker rauw altcountry gekruid geluid met een vleugje rock ‘n roll.

Bijgestaan in de Paradiddle Studios door de producers Bill Herman en Mick Hargreaves en een schare aan gastmuzikanten onder wie Joe Sanders (elektrische gitaar),Russ Seeger (viool), Brandi Hart (zang), Buddy Woodward (mandoline) en Chris James (Hammond B3 orgel). Koren op de molen voor liefhebbers van Gin Blossoms, Whiskeytown en het vroege plaatwerk (1998-2001) van The Drive-by Truckers. Een heerlijke en ijzersterke  rootsplaat op een fijn gitaarbedje en Mancini’s schuurpapieren strot met muziek die aan je lijf blijft plakken, waarop ruimte is voor melancholie (Nobody Hears What I Say Anymore, College Town en  Young Again), maar tevens behoorlijk oordovend (Tear It Down en Burn Up Bright) uit je speakers kan komen.

www.butchersblind.com

(Johan Schoenmakers)