Sommige parels worden je pardoes in de schoot geworpen, naar andere moet je dan weer wat dieper duiken. Zoals naar Rough Edges, de tweede cd van slidegitarist Buddy Flett, ex-bandlid van The Bluebirds en A-Train. Door levensbedreigende problemen met de gezondheid was het lang wachten op een opvolger van de uiterst geslaagde debuutplaat Mississippi Sea, maar na ruim zes jaar ligt dat langverwachte album voor het oprapen bij de (digitale) platenboer. Je moet je er alleen wat verder voor bukken dan voor de plaatjes van de grote coryfeeën uit de blueswereld. Daar staat tegenover dat liefhebbers van ongepolijste blues er een aanwinst bij hebben die ze zich van hun levensdagen niet zullen betreuren. Want vanaf de gruizige opener Train neemt Flett, die ooit met de grote Hubert Sumlin op het podium stond én die zijn songs opgenomen zag door lieden als Percy Sledge en John Mayall, de luisteraar mee op een ontdekkingstocht die je snakkend naar adem achterlaat.
Flett en zijn kompanen Brady Blade (drums), Chris Michaels (basgitaar) en Billy Gibson (uitstekend op mondharmonica) gooien twaalf nummers rauw en live op tafel waardoor elke toch al sterke song nog eens aan overtuigingskracht wint. Zo klinkt Born In Mississippi (Mr. Hubert), een zompig tribuut aan Hubert Sumlin, alsof Flett en de zijnen in een tot concertzaal omgebouwde filmzaal in Southaven staan – het blijkt uiteindelijk de Whitewater Tavern in Little Rock, AR te zijn. Van hetzelfde laken een vierdelig kostuum voor Dance For Me, één van de hitsigste nummers die ik dit jaar heb gehoord: een roodgloeiende gitaar, een mondharmonica die wulps paaldanst en Flett die vocaal al evenmin doekjes windt rond wat hij wil. De bluesstandard Bad Luck And Trouble is ook zo’n nummer waar de ‘Mississippi mud’ nog volop aan kleeft. Het zijn prima voorbeelden van de ruwe randjes waar Flett het over heeft. En het zijn dié ruwe randjes die dit een van de beste bluesplaatjes van 2013 maken. Mocht je binnenkort nog eens naar parels gaan duiken, duik dan eens wat dieper…