“There’s a thousand roads to hell / And I know every one of them well.” Haal zo’n zwaarmoedige zin uit zijn context en het lijkt alsof je twee dichtregels leest uit het werk van Oscar Wilde, een man die vooral poëzie en blijspelen heeft geschreven maar daarbij niet uitsluitend goedgemutst door het leven stapte. De zinnen komen echter uit A Thousand Roads, de bepaald verslavende openingstrack van Last Order At Harry’s Bar. En dat is dan weer het zesde imponerende levensteken van Songdog, een geregeld van bezetting wisselend ‘folk noir’ combo uit Wales rond zanger/songschrijver/muzikant/dichter/auteur Lyndon Morgan. Al doet de omschrijving folk noir de band misschien toch iets te weinig eer aan want Songdog put evengoed inspiratie uit pop, country en cabaret.
Die brede voedingsbodem doet zich ook op dit album gelden. Zo lijkt Those Straight-To-Video Kind Of Days recht weggelopen uit een Texaanse bar, inclusief een stukje dat uitnodigt tot luidkeels meezingen. Heel anders gaat het eraan toe op titelnummer Last Order At Harry’s Bar waarin het beste van Songdog (desperate lyrics, klaaglijke zang en uitgebalanceerde instrumentatie) zich mengt met de duistere kant van de Willard Grant Conspiracy en de helderheid van Elliott Murphy. Die lijn wordt moeiteloos doorgetrokken op St Lucy’s Day, een melancholieke folksong (met een flinter Byrds in de achtergrond) over verlangens die wellicht nooit zullen uitkomen (‘If you can’t fit me in right now / Then maybe just keep me on ice’). Een ander hoogtepunt is The Kid In The Super 8 Film, een song waarin de zinsnede ‘Still they felt like the best of times’ druipt van de zielenpijn. Melancholie, zielenpijn, verdriet, verlies en toch ook hoop, uit dat vat tapt Songdog op een album dat hopelijk ook hier de aandacht krijgt die het verdient. Bruce Springsteen ging velen voor, hij is al jarenlang een fan.