Een deel van het pad dat de Amerikaanse zangeres en liedjesschrijfster Amanda Mora op haar tweede album Awaiting The Sound bewandelt, werd in het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw ontgonnen door de nog immer levenslustige Maria Muldaur. Zij smeet folk, country, jaren dertig blues en jazz, een beetje soul, boogie, Tin Pan Alley pop en gospel in een grote pot, roerde alles even stevig als zwierig door elkaar en toverde daar een smakelijk soort pre-americana uit tevoorschijn. Alleen noemde men dat toen gewoon ‘van alle markten thuis’, een omschrijving die perfect past bij de muziek van Mora die met veel plezier put uit de schatten van het verleden, maar met evenveel plezier op zoek gaat naar nieuwe perspectieven. Die vond ze onder meer door op treden met Mollie Fischer, een klassiek geschoolde celliste met wie ze al enkele jaren een populair duo vormt in en rond haar woonplaats Austin.
Ook op dit album verkent Mora, bijgestaan door Fischer maar ook door haar ouders Doc en Jill Jones (beiden bekende muzikanten in de VS), Eliza Gylkison, violiste Phoebe Hunt en multi-instrumentalist Greg Lowry, nieuwe horizonten. Ze doet dat weldoordacht en niet hals over kop zodat Awaiting The Sound – ondanks het brede pallet – een fraai geheel blijft. The Brightest Flower is een geslaagde mix van pop en folk met heldere gitaren en uitdagende zanglijnen. Daarna biedt Pecan Blues wat de titel belooft: jaren dertig blues en jazz met uitmuntend werk op orgel (John Inmon), xylofoon Greg Lowry) en sax (Jonathan Doyle). In het verlengde van dat nummer ligt ook Hounds Of Love, een die song mij elke keer opnieuw doet denken aan de diep betreurde Dory Previn. Diezelfde echo hoor ik trouwens ook in lekkere jazzy songs als Pity Pot en Clifford’s Moon. Waarna Mora een andere zijstraat inslaat met Touch Of War en Blue Train dat veel meer neigen van country en folk. Om te eindigen met het wel héél mooie Shades Of Gray (“To walk into the water’s tide / To bare a witness deep inside / To a heart that fills and spills and roams / Just like a river full of stones”), een weemoedig klinkend walsje met Phoebe Hunt in een hoofdrol. Een kleurrijk eind van een warm plaatje.