Bluesman en acteur Jim Byrnes staat al meer dan dertig jaar borg voor kwaliteit, authenticiteit en vermaak. Het plezier dat de inmiddels 65-jarige inwoner van Vancouver aan het maken van muziek beleeft, spat van elk album dat hij sinds 1981 op ons losliet én het is de leidraad van elk concert dat hij geeft. Byrnes zag het levenslicht in Saint Louis, de bakermat van de gelijknamige jazz en blues, en hij ademde de muziekcultuur van zijn geboortestad met volle teugen in. “I used to see Chuck Berry riding around town all the time and my parents lived in the same apartment building as his amazing piano player, Johnnie Johnson. And I saw Albert King play at the local UAW Hall social club when he still had a day job a backhoe operator,” zegt hij over zijn jeugd. Het is dan ook aan dié tijd en dié stad dat hij zijn nieuwe album St. Louis Time opdraagt, een plaat die niet alleen nummers bevat die bekend zijn geworden dankzij goed volk als Chuck Berry, Stump Johnson, Little Milton, Peetie Wheatstraw en Fontella Bass, maar waarop ook drie eigen songs staan die zich zonder moeite mee kunnen meten met dat materiaal.
Jim Byrnes weet zich – opnieuw – omringd door een stel uitzonderlijke muzikanten. Uiteraard staat zijn jarenlange road companion Steve Dawson – voor de zesde keer – aan zijn zij (die wederom de mooiste fills, licks en solo’s uit zijn gitaren tovert), ook wapenbroeder John Hammond (als gitarist flink op dreef op Cake Alley, vocaal sterk op het stompende Ducks Yes Yes Yes en verder virtuoos als vanouds op de mondharmonica in I Believe That Was A Lie en Evil), Coleen Rennison (wier bijdrage zorgt voor een behoorlijk dampende versie van Miss Me) en Colin James (liefhebbers van een pittige gitaarsolo gaan regelrecht naar That Will Never Do) doen aanzienlijk meer dan één duit in het zakje. Leuk is ook dat er losweg knipoogjes worden uitgedeeld aan oude blues- en jazzgrootheden als Louis Prima (St. Louis Blues van W.C. Handy), Lonnie Johnson en Robert Nighthawk. Dat Byrnes niet alleen een overtuigende zanger en gitarist is, maar ook een behoorlijke song uit zijn mouw kan schudden, blijkt onder andere uit het korte ‘spoken word’ nummer The Journey Home waarin hij herinneringen ophaalt aan zijn jeugdjaren. St. Louis Time is opgevat als een ode aan Byrnes’ geboortestad die dit jaar exact 250 jaar oud is. Een leuker eerbetoon kan een stad zich nauwelijks wensen.
www.facebook.com/pages/Jim-Byrnes
Mooie recensie van een mooi album, Martin.