Toen Mary Gauthier in 1997 debuteerde met Dixie Kitchen was het meteen duidelijk dat hier een uitzonderlijke stem klonk. Niet alleen omdat ze geen blad voor de mond nam en over niet-alledaagse onderwerpen zong (Goddamn HIV), maar vooral omdat ze van pijnlijke eerlijkheid haar hoogstpersoonlijke devies had gemaakt. Door de jaren heen is Gauthier almaar openhartiger geworden met als intiem hoogtepunt het vier jaar verleden verschenen The Foundling, een onthutsend album waarin ze haar jeugd in een weeshuis en een wankel adoptiegezin met een scheermesje fileert. Ook op haar nieuwe album Trouble & Love blijken verdriet, berusting, loutering en uiteindelijke heling de stuwende krachten achter scheppingsvermogen en herwonnen innerlijk evenwicht te zijn. Wat Gauthier echter onderscheidt van anderen, is dat haar openheid nooit gênant of onbehaaglijk aanvoelt en dat ze haar verdriet en geluk in songs giet die zich moeiteloos in je ziel verankeren.
In When A Woman Goes Cold, dat ze samen schreef met Gretchen Peters, legt Dauthier het vertrekpunt van het album duidelijk bloot: “She didn’t get mad / She didn’t even cry / She lit a cigarette / Then she said goodbye / I must have missed a sign / I must have missed a sign / I looked in her eyes / There was a stranger there”. Wat volgt is een moeizame tocht langs hartzeer en woede (False From True, met Beth Nielsen Chapman als coauteur), opstandigheid (Worthy en Oh Soul een duet met Darrell Scott waarin ze aan het graf van Robert Johnson vraagt om haar ziel terug te krijgen) en berusting (Walking Each Other Home), op weg naar een nieuw begin. Met name het laatste station leidt tot twee buitengewone songs. Het eerste is How You Learn To Live Alone. Doordat Gretchen Peters hier opnieuw meeschreef is dat allicht geen toeval: “You release resistance / Give in to the wind / Until the rain comes pourin’ in / You sit in the rubble / Until it feels like home / That’s how you learn to live alone.” Ook fraai in dit nummer is de solo van Duane Eddy die een korte omweg maakt langs Take Me Home, Country Roads van John Denver. Het tweede is het einde van het album en is meteen ook een begin: Another Train. Het leed is geleden, de littekens branden niet meer. Wat rest zijn herinneringen en een plaat die pijn doet en zalft, en daarbij altijd wonderschoon blijft.
www.facebook.com/marygauthiersongs
www.altcountryforum.nl/2010/04/21/mary-gauthier-the-foundling
Een fantastische artieste die in oktober weer naar ons land komt. Zij is in staat om in haar eentje een rumoerige zaal hartstikke stil te krijgen.Ga maar eens kijken en luisteren!!!!!!!!!!!!!!!!!!