Na een draaibeurt op mijn cd-speler van het album The Lament of The Black Sheep van de Engelse folkartiest Ange Hardy ben ik naarstig op zoek naar een klassieke dichtregel om de schoonheid van haar muziek te kunnen duiden. Regels als Shall I Compare Thee To A Summer’s Day (William Shakespeare), A Thing Of Beauty Is A Joy Forever (John Keats) en Nothing Is So Beautiful As Spring (Gerard Manley Hopkins) verdringen zich in mijn poëtisch geheugen, maar geven mij gelijktijdig een onbevredigend gevoel. Te algemeen, te zeer voor de hand liggend en daarom niet echt geschikt om mijn grenzeloze waardering voor dit kunstwerk vorm te geven. Wat dit album zo bijzonder maakt, zijn de zelfgeschreven liedjes die tekstueel naadloos aansluiten op de traditionele opzet van de liedjes zoals die opgetekend zijn in het Grote Liedjes Boek van de Engelse volksmuziek.

Gekoppeld aan Ange’s grote verbeeldingskracht en warm medemenselijk inlevingsvermogen laten de liedjes op dit album zich als boeiende korte verhalen beluisteren. De muzikale invulling is minstens zo verantwoord. Een handvol musici zorgen met hun prachtvolle instrumentaties voor een goed passende omlijsting van de melodielijnen en structuren van het repertoire op dit album. In de stem en de voordracht van de zangeres liggen eeuwen aan Engelse muziektradities opgeslagen. Het aangename aan Ange’s stemgeluid is dat elke noot, elke lettergreep door haar volkomen natuurlijk gezongen wordt. Als het zuiverste water beweegt haar stem door het brede landschap van haar liedjes en vormt een onuitputtelijke bron van puur luistergenot. Aan de vele hooglijk gewaardeerde namen van folkzangeressen vanuit het Verenigd Koninkrijk heb ik de naam van Ange Hardy met gouden letters toegevoegd. In mijn boekje is dit een van de mooiste folkalbums die het jaar 2014 met hun verschijnen opgeluisterd hebben.

www.angehardy.com

(Koos Gijsman)