Een paar dagen geleden verscheen het eerste deel van dit uitgebreide interview. Vandaag deel 2 waarin Michel Ebben het heeft over zijn soloalbum, zijn rol als frontman en begeleider en zijn liefde voor de VS.

Wat je soloalbum betreft, liet je me een poosje geleden weten dat je met het idee speelt om je voor enige tijd in Amerika te vestigen. Wat hoop je daar te vinden? Denk je dat dit verblijf iets aan je muziek zal toevoegen?

Van jongs af aan is Amerika voor mij een magische plek. Mijn vader reisde veel voor zijn werk, ook naar de VS. Hij kwam dan terug met foto’s, van de Colorado River en die typische, grote Amerikaanse trucks. Uren kon ik in de werkkamer van mijn ouders zitten kijken naar die foto’s. Ik kreeg dan kriebels in mijn buik, ik moest daarheen!

De eerste keer dat ik in de VS kwam was dat grappig genoeg ook samen met mijn vader. Hij moest naar een beurs in Las Vegas. Ik bracht hem daarheen, met de auto van Los Angeles, en ging daarna twee weken alleen op pad. Toen ik op LAX uit het vliegtuig stapte wist ik het: ik ben thuis. Waarom ik dat dacht is moeilijk uit te leggen, maar zo voelde het aan. Alles klopte ineens, zelfs de dingen die in de VS niet kloppen, en dat zijn er zat.

De keren erna werd dat gevoel bevestigd. Ik reisde een keer van New York naar New Orleans. Toen hoefde ik de radio maar aan te zetten en ik hoorde al die muziek waarmee ik opgegroeid ben. Hier in Nederland gaven mensen mij vaak het gevoel van ‘komt hij weer met zijn onbekende muziek’, dààr is het gewoon mainstream. Ga je in Nashville naar een kroeg, dan herken je de muziek, de artiesten, de sfeer. Je begrijpt ineens veel beter waar Guy Clark, Fred Eaglesmith (weliswaar een Canadees) of Bob Dylan over zingen.

Toen ik Demet acht jaar geleden leerde kennen, vertelde ik haar dit. Zij was – terecht – sceptisch. We hebben toen een deal gemaakt: we gaan rondreizen daar en mocht je het niets vinden, zeg het, dan kijken we samen naar wat we wél willen. De eerste drie dagen was ze stil. Ik vroeg voorzichtig: ‘En… wat vind jij?’ Ze keek me aan en zei: ‘Hier wil ik wonen’. Dus die liefde voor de VS hebben we beiden.

En wat ik er hoop te vinden? Een plek waar ik me echt thuis voel. En wat muziek betreft: het is een moeilijke wereld, waar níét als muzikant? Maar ik denk dat ik qua stijl en sound, mijn manier van spelen en mijn eigen muziek daar wel gewaardeerd word, en dat er voor mij ook wel werk is. Het grote voordeel kan zijn dat veel mensen in de VS opkijken naar de Oude Wereld. Ik denk dat ik twee dingen kan verenigen; enerzijds ben ik een artiest uit Europa, met een andere visie dan zij hebben, anderzijds beheers ik hun stijl en geschiedenis vrij goed en heb ik diezelfde typische drive en ‘harde werkers mentaliteit’ die je daar veel ziet.

Je bent frontman én begeleider. Dat zijn twee compleet verschillende rollen. Naar welke rol gaat je voorkeur uit?

In de eerste plaats ben ik zelf artiest en verhalenverteller. Daar ligt mijn passie en dat is wat ik van nature doe, met muziek of fotografie. Ik sta het liefst met mijn eigen ding op het podium. Iemand begeleiden doe ik alleen maar wanneer ik het werk van die persoon én de persoon in kwestie erg tof vindt. Het liefst werk ik met artiesten aan hun materiaal. In die zin ben ik geen sessiemuzikant.

Daarnaast houd ik van de gitaar of de banjo. Wanneer je iemand begeleidt, dan is er ineens veel meer ruimte voor het instrument. Je hebt de tijd om je te concentreren op je sound en op je spel. Ik hou erg van sound; oude gitaren, banjo’s, mandolines, orgeltjes, noem maar op. Het voordeel van begeleiden is ook dat je meer op de achtergrond staat. Dat is anders dan wanneer je zelf op de voorgrond staat, het is in die zin relaxter.

Stel dat je de kans zou krijgen om zelf te kiezen met wie je op het podium kan kruipen, iemand die dood of nog springlevend is. Wie is de uitverkorene en waarom juist hij of zij?

Dat is een goede vraag! De artiesten die ik graag eens zou willen spreken of nog liever, mee samen zou willen spelen, zijn dan toch Bob Dylan en Leonard Cohen, al zou ik met hen echt ook alleen heel graag een bak koffie willen drinken. Guy Clark is iemand met wie ik graag eens een gig zou willen doen. Ik vind hem echt een heel gave songwriter. Townes van Zandt had ik ook graag ontmoet of een keer mee gespeeld. En – een jeugdidool – Bruce Springsteen, ook hem zou ik graag eens ontmoeten.

Lang geleden had ik het wilde idee om een dergelijke persoon te benaderen voor een duet. Maar goed, ik was jong en wat naïef (lacht).

Andere artiesten die ik graag had ontmoet zijn Roy Orbison of Buddy Holly. Ik ben opgegroeid met die oude rock-’n-roll en het waren twee geweldige songwriters.

Er staat één cover op From Grace: Hold On For Your Love van John Hiatt. Als je een coveralbum zou opnemen, welke 10 nummers komen we dan tegen?

Dat zou een album van meer dan tien songs worden ben ik bang, maar in ieder geval de volgende artiesten en mijn favoriete songs:

1 Townes van Zandt – St John the Gambler

2 Plainsong – For the Second Time

3 Neil Young – Cowgirl in the sand

4 Bob Dylan – If you see her, say hello

5 David Olney – If my eyes were blind (ook door Ad Vanderveen gedaan, prachtig)

6 Guy Clark – Desperados waiting for a train

7 Fred Eaglesmith – Spookin’ the Horses

8 Clive Gregson – Home is where the heart is

9 Steve Young (zo’n goede zanger) – Alabama Highway

10 Bruce Springsteen – My Father’s House

Afsluitend nog even terug naar je aanstaande soloalbum. Zal dat tekstueel meer aansluiten bij persoonlijke songs als Room With A View waarin je heel open over je inmiddels overwonnen straatvrees zingt? 

Mijn soloalbum wordt zeker heel persoonlijk. Een paar songs laten zich horen als een reisverslag door de VS, een aantal andere gaan over wat ik vind dat er de laatste jaren allemaal misgaat, waar wij als mensen en samenleving steeds meer misgaan. Er zit een zekere kwaadheid in, zo je wil, cynisme. Een paar andere songs zijn heel klein, heel dichtbij. Die gaan over mijn eigen twijfels, over de wens om ergens heen te gaan, anders dan hier.

Het wordt vooral een album over reizen, dat heeft ook te maken met persoonlijke groei en volwassen worden. De songs op dit album zijn zowel gisteren geschreven als een paar jaar geleden. Teksten over tegenslagen, keuzes maken, over liefde, over vervreemding en toevallige ontmoetingen…

De muzikanten die erop spelen komen uit verschillende landen. Het is muziek die gecreëerd is door de wereld, niet vanuit één plaats of land. De celliste komt uit Israël, de drummer uit Duitsland, de Oud-speler uit Turkije, één van de bassisten uit Italië. Ik wil het album graag mixen in Nashville of San Francisco. Ik denk dat muzikanten uit het buitenland en zeker uit zuidelijke landen een andere energie met zich meebrengen. Meer hartstocht en bravoure. Ik houd van die vibe en passie!

Ik doe veel zelf op dit album, het is daardoor heel wat werk. Maar ik kan niet wachten tot het klaar is. Ik ben al een aantal jaren bezig met dit album, dus in ieder geval mijn verwachtingen zijn inmiddels hooggespannen.