Door de aanhoudende springvloed van uitstekende plaatjes bleven er vorig jaar heel wat albums onderbelicht die hun plaats in de schijnwerpers meer dan verdienden. Het in oktober verschenen I’m Changing van de Amerikaanse blueszangeres Lisa Mills is zo’n plaatje. In wezen gaat het hier om een remake van een album dat intussen niet meer verkrijgbaar is (“a re-recorded, re-engineered, reconsidered take on her 2005 album of the same name”), maar deze ‘actuele’ versie is in alle opzichten een nieuwe plaat. Hoewel Mills opnieuw een beroep deed op de meeste muzikanten die tien jaar geleden ook met haar in de studio stonden, liet ze de twaalf nummers inspelen op de manier waarop zij ze nù vertolkt. Ze gaat daarmee verder dan het klakkeloos dupliceren van songs uit het verleden: ze neemt heel dat verleden op in de uitvoering van die nummers. Dat kan riskant zijn, maar Mills is de voorbije tien jaar dusdanig gerijpt als zangeres én gitariste dat dit oudere materiaal van een aansprekend laagje ruw vernis is voorzien. Het geoefende oor van producer Trina Shoemaker zorgde ervoor dat dat laagje vlekkeloos uit de verf kwam.
De elektrische gitaar (Rick Hirsch) in openingstrack Better Than This doet wat denken aan Otis Reddings I’ve Been Loving You Too Long, maar het nummer slaat daarna een eigen richting in, al blijven soul en blues de hoofdtoon voeren. In I Don’t Wanna Be Happy sluimert de geest van Janis Joplin (zie ook de recensie van Mills’ vorige album Tempered In Fire), zowel in de manier van zingen als in de tekst: “Act a fool, it’s all I ever do / Take each lie you make and believe it to be true / And I kneel at the altar in the church of the painful truth / I don’t want to be happy / I just want to be with you.” Blues en soul lopen voortdurend hand in hand op dit album, maar nu en dan sluipt er ook wat folk in de muziek, zoals in titelnummer I’m Changing, een intense song die steunt op een akoestische gitaar en Pat Murphy’s viool. I Wish I Was In Haven Sitting Down is dan weer een geslaagde mix van countryblues en gospel, aangevuld met stijlvol slidewerk van opnieuw Rick Hirsch. Het ambitieuze The Truth, met Mills op de toppen van haar vocale kunnen, is een song die niet zou misstaan op de setlist van Robert Plant. Het grootste risico bewaart Mills tot het einde: een cover van Jimi Hendrix’ Little Wing, een nummer dat ze al enkele jaren live speelt. Opnieuw kiest Mills ervoor om niet domweg te kopiëren, maar om iets van zichzelf aan de song toe te voegen (en ook een vleugje No Expectations van de Stones) om het nummer ook een beetje van haar te maken. Een opzet waarin ze met glans slaagt. waardoor ze haar toch al eminente album voorziet van een formidabele finale.
www.facebook.com/LisaMillsMusic
www.altcountryforum.nl/2012/02/29/lisa-mills-tempered-in-fire