Volgens mijn vriend de Amerikaanse singer-songwriter Austin Lucas zijn onze intenties op latere leeftijd lang niet zo bepalend als de keuzes die we maakten in onze jeugd. Waarbij hij gemakshalve achterwege laat dat we lang niet allemaal onder hetzelfde gesternte het aardse tranendal betreden. Op zijn jongste album Carrie & Lowell probeert de multi-getalenteerde Sufjan Stevens de dood van zijn moeder en de daaraan gekoppelde processen van verwerking vorm te geven in de lyriek van zijn liedjes. Wegens het vele reizen heeft Stevens het album opgenomen in Portland, Oregon; Norman, Oklahoma; Eau Claire, Wisconsin en zijn huidige thuishaven in Manhattan, Brooklyn met de hulp van bevriende musici als Laura Veirs, Casey Foubert en Ben Lester. Zelf noemt hij de liedjes documenten van een donker seizoen in zijn leven.

De inkleuring van de liedjes is uiterst spaarzaam en voert ons stilistisch deels terug naar de Engelse folkmuziek uit het begin van de jaren zeventig. Het elektronische experiment van Stevens’ in 2010 verschenen album The Age Of Adz is ingeruild voor een overwegend pastoraal klinkend klankbeeld met een duidelijke akoestische signatuur. Een spaarzaamheid in geluid die de weg vrijmaakt voor de verhalen over het verlies van de onschuld dat elk kind vroeg of laat voor de kiezen krijgt. In Stevens’ situatie betekent het dat zaken als religieuze toespelingen, morbide angsten, natuurbeelden, visioenen en een intens gevoel van verlies gevangen worden in liedteksten die zo breekbaar en gelijktijdig zo openhartig zijn dat ze het uiterste vergen van het inlevingsvermogen van zijn publiek. Carrie & Lowell is Stevens’ meest persoonlijke album in zijn imponerende carrière als muzikant. Het is gelijktijdig een imponerend humanistisch document dat in weerwil van alle ellendige ervaringen gemaakt is met een even simpele als innemende boodschap: “Want mijn bede is altijd geweest voor liefde.”

23-09: Carré, Amsterdam
24-09: Carré, Amsterdam

music.sufjan.com

(Koos Gijsman)