Het optreden van de Amerikaanse rockgroep Thelonious Monster in 1993 op het Pinkpopfestival zal waarschijnlijk voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven staan als gedenkwaardig, als de toen aan de harddrugs verslaafde zanger Bob Forrest verdwaasd een lichtmast inklimt en tot wanhoop van organisator Jan Smeets op het slappe tentzeil boven het podium balanceert en daarna rustig op de rand een sigaretje rookt. Het is dan ook nauwelijks voor te stellen dat hij vier jaar later zijn wederopstanding inluid met de alternatieve rockformatie The Bicylce Thief, nadat hij is afgekickt van zijn ontoombare zucht naar drugs. Van “one of the biggest assholes ever to live” zoals Bob zichzelf vroeger noemde tot heden ten dage een belangrijk mentor in Los Angeles voor drugsverslaafden.

Zoals de titel al zegt vertelt het folk- en akoestisch georienteerde en live in Flea’s (Red Hot Chilly Peppers) huis te Big Sur opgenomen “Survival Songs” Bobs emotioneel, zelfreflecterend en strijdbaar levensverhaal. Intens en sober geïnstrumenteert baant hij zich met gitarist Zander Schloss en de ijselijke vocale dramatiek van Carla Bozulich een weg door een aantal nummers uit het Thelonious Monster tijdperk toen hij chemisch afhankelijk was  samen met recent geschreven gedealcoholiseerde liedjes.Een beklemmende confrontatie tussen destructieve zelfvernietiging en de kracht van wijsheid. ‘The good, the bad and the ugly’ zoals Bob het verwoord. “Survival Songs” is een door Ian Brennan (Peter Case, Ramblin Jack Elliott) geproduceerd puik album van een 53-jarige zanger/liedschrijver en muzikant, die afstand neemt van zijn verleden.

Oh heroin, oh heroin
And cocaine and cocaine
Well, I loved them both

Im lucky, Im alive
Cause I should be dead
Well, I have been dead
But Im not now

www.bobforrestmusic.com

(Johan Schoenmakers)