The Bohicas – The Making Of
Een handvol singles gingen vooraf aan de lancering van het debuutalbum The Making Of van de groep The Bohicas. Dit multi-culturele viertal uit Essex legt zich toe op het maken van patent klinkende liedjes. Liedjes met een overduidelijke Britpopsignatuur, compleet met bijtende zang en dwarse tekstregels. Vergelijkingen met acts als The Arctic Monkeys werden door mijn Engelse collega’s al snel tevoorschijn gehaald, maar daar doe je de groep tekort mee. Het viertal staat stevig verankerd in een rock & roll-traditie die teruggaat naar de begindagen van de Engelse popmuziek in het begin van de jaren zestig. Gelijk hun voorvaderen weten de jongens van The Bohicas dat de mosterd van de rock & roll-saus gevonden wordt op het Amerikaanse continent. De vele gitaarriffs getuigen van een brede kennis van de successen die in het verleden op dat vlak behaald zijn. Het maakt The Making Of tot een heerlijk vitale en opwindende eigentijdse plaat waaraan ook de beoefenaars van de edele kunst van het luchtgitaarspel veel plezier zullen beleven.
Aero Flynn – Aero Flynn
Terwijl zijn bevriende collega-musici Justin Vernon en Chris Porterfield met hun acts Bon Iver en Field Report een internationaal podium betreden, houdt Josh Scott zich op in de luwte van het popmetier. In Chicago en omstreken geldt hij jarenlang als een groot muzikaal talent. Depressies en een auto-immuunziekte zijn er mede debet aan dat hij slechts een hoog enkele keer het podium betreedt van een van de vele theatertjes in zijn thuishaven. Mede dankzij de productionele steun van Justin Vernon en een handvol bevriende musici is zijn isolement nu eindelijk doorbroken met het album Aero Flynn dat hij onder dezelfde naam uitbrengt. De veelal gefluisterd gezongen liedjes vormen stuk voor stuk een universum op zichzelf. Tekstueel worstelt Scott op ingetogen wijze met zaken als eenzaamheid en angst. Het klankbeeld is overwegend spaarzaam ingevuld met uitzondering van het groots geproduceerde lied Brand New waarvoor Vernon hoogstpersoonlijk de achtergrondvocalen verzorgde.
Vinny Fazzari – Live Life Long
Geboren in het dorp Avalon op een eiland in het zuiden van Californië ontpopt Vinny Fazzari zich op jeugdige leeftijd tot een muzikaal natuurtalent. Op vierjarige leeftijd begint hij drums te spelen, op negenjarige leeftijd speelt hij in diverse rockgroepen gitaar op een heuse Gibson Melody Maker. Na een periode als veertienjarige puber te hebben opgetreden als professioneel drummer in een nachtclub, vertrekt hij naar Santa Monica. In een zelf gebouwde studio neemt hij de muzikale verrichtingen op van een stoet van groepen en soloartiesten. Vervolgens verhuist hij naar Amsterdam dat als basis dient voor zijn tours langs de muziektheaters. Intussen trouwt hij met zijn vrouw Iris die hem twee dochters schenkt. Op Live Life Long heeft hij zich laten inspireren door de thematische opzet van de filmsoundtrack. Het maakt dit album tot een muzikaal coherent geheel dat aangenaam wegluistert. Debet daaraan zijn Fazzari’s sympathiek klinkende zangstem, pakkende melodielijnen en de uitgebalanceerde arrangementen.
Esmerine – Lost Voices
Vier jaar geleden mocht ik u informeren over het album La Lechuza dat de groep Esmerine gemaakt had ter nagedachtenis aan zangeres/liedjesschrijfster Lhasa de Sela (1972 – 2010). Geformeerd rond de kernleden van het eerste uur – percussionist Bruce Cawdron van Godspeed You! Black Emperor en celliste Beckie Foon van Thee Silver Mount Zion – is er stilistisch niets nieuws onder de zon op het jongste album Lost Voices, opgenomen door Vid Cousins in Montreal. Het duo trakteert ons andermaal op een mix van kamermuziek met popinvloeden. Een groot aantal instrumentalisten worden daarbij ingeschakeld om het klankbeeld te kunnen aanlengen met smaakvol gespeelde arrangementen. Het geheel heeft zeker qua vorm de luisteraar een hoop te bieden. Het gebrek aan vocalen en pakkende liedteksten is er echter tevens debet aan dat dit een plaat is voor een selecte groep luisteraars
Josh Ritter – Sermon On The Rocks
Afkomstig uit de stad Moscow in de staat Idaho debuteert Josh Ritter, zoon van twee neurowetenschappers, in 2000 met zijn gelijknamige debuutalbum. In de daaropvolgende periode 2000 – 2010 maakt hij een aantal uitstekende platen. Het hoogtepunt van zijn ontwikkeling vindt plaats in 2010 met zijn zesde album. So Runs The World Away wordt alom als een meesterwerk bejubeld en een nieuwe ster leek zich te hebben gevestigd aan de singer-songwriterhemel. Het niveau van dat album weet onze vriend op de opvolger The Beast In Its Tracks uit 2013 echter niet te prolongeren. Helaas moet ik na enkele draaibeurten concluderen dat ook zijn jongste album Sermon On The Rocks niet de gedroomde opvolger is van So Runs The World Away. In de Parlor Recording Studio in New Orleans, met steun van producer Trina Shoemaker en een handvol instrumentalisten, heeft Ritter zich op deze plaat stilistisch in vele bochten gewrongen. Hoewel op momenten het oude vuur even oplaait, gaat het repertoire over de hele linie gemeten volledig aan mij voorbij. De liedjes willen maar niet boeien en zijn kwalitatief volledig inwisselbaar. In weerwil van de vele Bijbelse referenties ontstijgen bovendien ook de teksten nimmer het aardse tranendal
(Koos Gijsman)