Zolang ik mij kan herinneren, heeft Nederland een hechte band gehad met blues en de verschillende zijwegen van die muziekstijl. In mijn jeugdjaren bestormden de Rob Hoeke Rhythm & Blues Band, Cuby & the Blizzards, Livin’ Blues en de Bintangs, bands die hun voelsprieten zeer diep in de (rhythm &) blues staken, de hitlijsten met nummers die ik tot mijn grote plezier nog steeds woordelijk kan nazingen en die wat mij betreft hun kracht nog altijd niet verloren hebben. Door de decennia heen zijn Nederlandse muzikanten hun affiniteit met de blues blijven tonen, met wisselend succes en kwaliteit. Een van de betere representanten van deze stroming is Theo Sieben, afkomstig uit de Peel maar al geruime tijd geleden verhuisd naar Amsterdam. Sieben debuteerde in 2011 met het veelbelovende en zeer rootsy klinkende Untill Grass. Een jaar later bevestigde hij zijn kwaliteiten als zanger, gitarist en songschrijver met opvolger Invite to Dance. En nu, vier jaar later, ligt het traditioneel moeilijke derde album bij de betere platenboer: Delphinidin, de naam van een pigment dat onder meer zorgt voor de blauwe kleur bij bloemen. Blauw is meteen ook de overheersende kleur van het fraaie hoesje waarin de cd is verpakt. Waarmee de link naar blues gemakkelijk is gelegd.
Wat meteen opvalt bij beluistering van dit album is Siebens uitstekende uitspraak van het (Amerikaanse) Engels. Voor sommigen mag dat een detail zijn, voor mij is het vaak een horde gebleken die mijn luisterplezier steeds meer in de weg stond. Niet zo op dit album dat je nergens het gevoel geeft dat je zit te luisteren naar een Hollander die een Amerikaan speelt. Dat geldt evengoed voor de twaalf nummers op dit album, die allemaal ontsproten zijn aan de Mississippi en New Orleans. In het geval van Jesus is a Mighty Good Leader is dat zelfs letterlijk het geval want de song werd geschreven door deltabluesmuzikant Skip James. De ietwat Cooderiaanse versie van Sieben bevalt me best. Dat geldt trouwens ook voor de al dan niet bewuste knipoog naar Doomsday Train van Brainbox in het stevig swingende Get Your Ticket. Nog zo’n song met een aanstekelijke drive is The Killing of Dimbag over Dimebag Darrell Abbott, de gitarist van Pantera die in 2004 vermoord werd tijdens en optreden met zijn band. Het is een van de betere murder ballads die ik de voorbije maanden hoorde. Maar het liefst hoor ik Sieben in wat meer authentieke bluesy nummers als Synchronicity Blues, het fantastische Clear as Coal en (My Personal) Immigration Blues, waarin zijn uitstekende gitaarspel prima tot uiting komt. Delphinidin werd vorige week officieel boven het doopvont gehouden. Ik wens de nieuwkomer een lang en wonderlijk leven toe.