Op het cv van de in het Engelse graafschap Cornwall wonende zangeres-liedjesschrijfster Sarah McQuaid staan vier solo-albums en een duo-album onder de naam Mama. Ze schreef tevens een boek over gitaarstemmingen. Op haar jongste album Walking Into White opteert McQuaid na het imponerende folkalbum The Plum Tree And The Rose uit 2013 voor een geluid dat neigt naar de popmuziek. We vroegen haar vijf sleutelmomenten te beschrijven die haar carrière vorm gaven.
Sleutelmoment 1: eerste solo-uitvoering van een lied van eigen hand
Locatie: National Cathedral School. Washington DC, USA
Betrokken personen: docenten, stafleden en studenten van de openbare meisjesschool
Ik was veertien of vijftien jaar oud toen dit moment plaatsvond. Ik had al veel ervaring opgedaan met optreden voor publiek als lid van het Chicago Children’s Choir, maar dit was de eerste keer dat ik solo voor een publiek stond om een lied te presenteren dat ik zelf op gitaar geschreven had. Hoe het komt dat ik op een maandagochtend om acht uur een van mijn eigen liedjes speelde, weet ik niet. Ook weet ik niet meer welk lied ik uitgekozen had voor die gelegenheid. Wat in mijn herinnering is blijven hangen, is het gevoel van een verschrikkelijke angst die mij in zijn greep had. Ik wist niet of er geluid uit mijn mond zou komen als ik die opende. Ook wist ik niet of mijn vingers de juiste handelingen zouden verrichten. Mijn angst bleek ongegrond, alles ging goed en ik kreeg een groot applaus. Ik leerde op dat moment te vertrouwen op mijn stem en mijn vingers, ongeacht hoe nerveus ik me voel.
Sleutelmoment 2: de ontdekking van DADGAD
Locatie: een festival ergens in Bretagne, Frankrijk
Betrokken persoon: een Franse gitarist wiens naam ik vergeten ben
Als een teenager luisterde ik vaak naar Joni Mitchell en musici van het platenlabel Windham Hill als Michael Hedges, Willy Ackerman en Alex de Grassi. Ik wist dat zij allen in diverse verschillende ‘open stemmingen’ speelden. Ik experimenteerde met willekeurige stemmingen op mijn gitaar met verschillende noten om te kijken wat dat opleverde. Tijdens mijn studie in Frankrijk trad ik op met de in dat land gevestigde Ierse band Mixed Brew. Backstage raakte ik gedurende een festival in Bretagne aan de praat met een blonde Franse gitarist wiens naam ik me niet meer herinner. Hij adviseerde mij de stemming DADGAD uit te proberen omdat alle Ierse musici deze stemming gebruiken. Ik stemde mijn gitaar en had zo’n Eureka!-moment waarbij er een lamp gaat branden. Plotseling kon ik al die geluiden produceren die ik zoveel jaren tevergeefs had geprobeerd te maken.
Sleutelmoment 3: Luka Bloom observeren terwijl hij met het publiek communiceert
Locaties: An Créagan, Creggan, Omagh, County Tyrone, Noord Ierland
Betrokken personen: Luka Bloom, Paul Ashe-Brown en een massaal publiek.
In de winter van 2001 nodigde Luka Bloom mij uit als zijn support act tijdens een korte toer in Ierland. Staande op het balkon naast het mengpaneel van geluidtechnicus Paul Ashe-Browne keek ik toe hoe Luka Bloom op magische wijze communiceerde met zijn publiek. Ik dacht direct dat ik ook op zo’n manier wilde leren communiceren met mijn eigen publiek. Gelijktijdig zag ik het belang in van een eigen geluidstechnicus. Ik heb het geluk dat ik de laatste vijf jaar begeleid word door de getalenteerde geluidtechnicus Martin Stansbury die tevens mijn tourmanager is.
Sleutelmoment 4: ontmoeting met Dick Gaughan
Locatie: The Strandhill Guitar Festival, County Sligo, Ierland
Betrokken personen: Dick Gaughan, Séamie O’Dowd, Felip Carbonell en deelnemers aan een DADGAD-workshop
In de zomer van 2006 kreeg ik een uitnodiging van mijn bevriende gitaristen Séamie O’Dowd en Felip Carbonell om tijdens een gitaarfestival een workshop gitaarstemming in DADGAD te geven. Toen ze mij vertelde dat ik deze workshop samen met Dick Gaughan – een van mijn helden – mocht presenteren, verdwenen al mijn bezwaren als sneeuw voor de zon. Toen de workshop afgelopen was, vroeg hij mij waarom ik niet zelf toerde. Ik zei dat ik niet dacht dat er een markt was voor mijn muziek. Hij zei dat hij wist dat die markt er wel was. Drie maanden later zegde ik mijn baan op en werd ik een full-time muzikant. Dat ben ik nog steeds.
Sleutelmoment 5: samen componeren met Zoë
Locatie: mijn keuken in het platteland nabij Penzance, Cornwall, Engeland
Andere betrokken persoon: Zoë
Toen ik naar het landelijke Cornwall verhuisde in 2007 was Zoë een van de eerste personen die ik leerde kennen, omdat onze kinderen dezelfde school bezochten. Pas na verloop van tijd ontdekte ik dat zij een voormalige popster was, bekend van de zelfgeschreven hitsingle “Sunshine On A Rainy Day”. Aan de keukentafel speelde ze een lied waarvan ik de melodie prachtig vond, maar de tekst niet begreep. “Maar ik heb er ook geen tekst voor, dit zijn gewoon onzinregels”, zei ze. Op mijn vraag of ze passende liedregels wilde, antwoordde zij met een volmondig: “Yes, please, that would be great !” Binnen een paar maanden hadden we samen genoeg liedjes geschreven voor een album dat we uitbrachten onder de groepsnaam Mama. Dankzij mijn samenwerking met Zoë beschouwde ik daarna mezelf niet alleen als een folkzangeres maar tevens als een songwriter.
19-03: De Kleine Waarheid (Roots Aan De Zaan), Zaandam
20-03: Cultuurcentrum Tiliander (Groeten Uit Oisterwijk)
(Koos Gijsman)