RSS

ELO: 30 jaar terug in de tijd

ELO heeft een wonderlijke wederopstanding gemaakt. In 2014 trad Lynne al een paar keer met succes op met de groep. Vorig jaar kwam Lynne met ‘Alone in the Universe’, een plaat die het veel beter deed dan ‘Zoom’. En nu is er een toer die in het teken staat van datzelfde album, met een eenmalig optreden in de Amsterdamse Ziggo Dome. Alsof je 30 jaar terug in de tijd bent.

Je zou het niet zeggen als je de zegetoer van Jeff Lynne en zijn Electric Light Orchestra door Engeland en Europa ziet, maar er was een tijd dat je je schaamde om fan te zijn van ELO. Zeker in de hoogtijdagen van de punk waren weinig groepen zo gehaat als die verfoeide hitmachine uit Birmingham. Sowieso was het toen al verdacht als je een instrument kon spelen, en een groep die ook nog eens aanstekelijke, melodieuze symfonische rock maakte, was helemaal uit den boze.

Randy Newman stak de draak met ELO in ‘The Story Of A Rock And Roll Band’. En al sluit hij het nummer af met een goedkeurend ‘I love that ELO’, hij steekt ook de draak met de muziek van Lynne c.s. en hun neiging om elk nummer uit te pakken met pompeuze orkestraties.

Toen Lynne zich ook nog eens liet beïnvloeden door discomuziek, was de boot helemaal aan. Want disco, dat was wel zo’n beetje het allerverwerpelijkste wat er was – niet alleen in de ogen van punks, maar ook van muziekcritici. “Het treurige eindstation van de popmuziek”, noemde de toenmalige muziekcriticus Bert van de Kamp disco zelfs.

De liefhebbers van de post-punk en de depressieve muziek die in de jaren tachtig zo in trek zou komen, waren al helemaal niet voor de liefelijke nummers van de groep te porren. En zo raakte ELO langzaam bij het grote publiek in vergetelheid, en in 1986 ontbond Lynne de groep maar. Een comebackpoging in 2001 met het album ‘Zoom’ mislukte om duistere redenen, en het zag er lange tijd naar uit dat Lynne zich op zijn carrière als producer zou richten.

Wonderlijke wederopstanding

Maar ELO heeft een wonderlijke wederopstanding gemaakt. De muziek van ELO wordt al jaren gesampled door muzikanten als Snoop Dogg en 50 Cents (‘I Get High’, met een sample van ‘Telephone Line’) en Paul Weller (‘Changing Man’, met een sample van ‘10538 Overture’) en groepen als Daft Punk (‘Face to Face’, gebaseerd op ‘Evil Woman’). In 2014 trad Lynne al een paar keer met succes op met de groep. Vorig jaar kwam hij met ‘Alone in the Universe’, een plaat die het veel beter deed dan ‘Zoom’.

En nu is er een toer die in het teken staat van datzelfde album. Alhoewel: tijdens de ‘Alone in the Universe’-toer spelen Lynne en zijn bandgenoten (op oudgediende pianist Richard Tandy na, allemaal nieuwe gezichten) voornamelijk oude hits. In de goed bezette Amsterdamse Ziggo Dome is ‘When I was a Boy’ zelfs het enige nieuwe nummer dat ELO laat horen.

Verder bestaat het concert uit een selectie van oude hits. ELO deelt de ene na andere muzikale krachtstoot uit, van het openingsnummer ‘Tightrope’ en onvergetelijke hits als ‘Evil Woman’,’Living Thing’ en ‘Turn to Stone’

Tientallen nummers die 30, 40 jaar nadat ze zijn geschreven niets aan kracht hebben ingeboet. Ze klinken ook precies als toen, zoals Lynne het schijnt te willen. Het is dat het publiek massaal meeklapt en -zingt, anders zou je zweren dat je naar een album zat te luisteren, zo foutloos is de uitvoering. De stem van Lynne is ook nauwelijks veranderd (hij schijnt verkouden te zijn, maar je hoort het amper). En hij ziet er ook nog precies hetzelfde uit, met zijn eeuwige zonnebril en zijn volle bos krullen die hem dat schaapshondachtige uiterlijk geven. Het is alsof je ruim 30 jaar terug in de tijd bent, tijdens het laatste optreden van ELO in Nederland (1982 in Rotterdam).

Niet fijnzinnig

Hadden de critici eigenlijk gelijk toen ze ELO afserveerden? Niet helemaal. Lynne munt inderdaad niet bepaald uit door een fijnzinnige smaak. De nummers klinken nogal eens bombastisch, alsof ze voor een Disney-film gemaakt zijn of het Eurosongfestival (‘All Over The World’), en je kunt je goed voorstellen waarom ELO in de VS – het land van het grote gebaar – meer waardering oogstte dan in het van ironie en zelfrelativering doortrokken Engeland. Maar wat ongelofelijk veel ongelofelijk aanstekelijke nummers heeft die man geschreven. Wat een onwaarschijnlijke muzikaliteit. En af en toe slaagt Lynne er ook in om de ontroering te wekken, in de gevoelige nummers als ‘When I was a Boy’ en ‘Telephone Line’ – nummers waarin hij het eindelijk eens klein houdt en iets van zijn persoonlijkheid lijkt bloot te geven.

Luister maar naar deze uitgeklede versie van ‘Telephone Line’: Lynne heeft al die grootste en barokke arrangementen helemaal niet nodig.

Ook het prachtige ‘Can’t Get It Out of My Head’ is zo’n nummer. Om een of andere reden speelde ELO het niet in de Ziggo Dome, maar gelukkig staat op You Tube nog een oude clip. En Jeff Lynne heeft eindelijk eens zijn zonnebril afgezet voor dit kijkje in zijn ziel.

(Jan Bletz)


Comments are closed.