RSS

De muze van Jon Matte (The Franklin Electric)

Componeren is soms alsof je een walvis opensnijdt en je door heel wat viezigheid moet heen werken voordat je op iets bruikbaars stuit, zegt Jon Matte (The Franklin Electric). Makkelijk is dat niet altijd. Toch is het tweede album van de groep onderweg.

Mooie anekdotes: als je over  leest, kom je ze vanzelf tegen. Zoals het verhaal over hoe oprichter Jon Matte van de groep pas echt serieus muzikant werd na de plotselinge dood van een vriend in 2011, na jaren maar wat te hebben aangerotzooid. En het verhaal dat hij in 2012 een prijs won voor zijn compositie ‘Old Piano’ bij een wedstrijd waaraan 8.000 songwriters hadden meegedaan. Of het verhaal dat The Franklin Electric zomaar door de succesvolle Ben Howard werd meegevraagd op tournee.

Allemaal waar die verhalen, zegt Jon Matte. “Ja, dat verhaal over de dood mijn vriend ook. Het was een doorbraak. Niet omdat ik toen opeens besefte dat je op elk moment uit het leven kan worden weggerukt. Wel zag ik voor het eerst in dat ik een keuze had in mijn leven: blijven aanmodderen tot mijn dood of kiezen voor een carrière in de muziek. Een risicoloos leven of een leven waarin ik verantwoordelijkheid nam voor mijn daden. Ik heb toen gekozen voor dat bewuste leven.”

Makkelijk is het niet altijd. “Het is soms alsof je een walvis opensnijdt en door heel wat viezigheid moet heen werken voordat je op iets bruikbaars stuit. Het is een kwestie van niet te hard proberen, maar je overgeven aan – hoe zal ik het noemen – god? je innerlijke kind? je muze? Je moet je laten leiden door liefde voor de kunst zonder iets te forceren.”

Zodoende – door kunst te maken zonder krampachtigheid – is het eerste album van The Franklin Electric totstandgekomen, ‘This is how I let you down’, een verzameling songs die wel is omschreven als is omschreven als ‘popmuziek met een randje folk’ en een ‘mengsel van Mumford and Sons en Arcade Fire, op smaak gebracht met blazers’, het titelnummer voorop.

Inderdaad lijkt de stem van Matte erg op die van Marcus Mumford. En al is de muziek van The Franklin Elctric wat ingetogener en verfijnder dan die van Mumford and Sons en Arcade Fire, hij kan zich best vinden in die omschrijvingen. “Ik begrijp die vergelijkingen wel. En ik snap dat mensen muziek in hokjes willen stoppen. Geen probleem. Besef alleen wel dat ik me door allerlei artiesten laat beïnvloeden. Iemand als Elton John is een invloed, al hoor je dat misschien niet direct aan onze muziek af. Iemand als Kyteman ook, al speelt hij heel anders trompet dan ik. The Franklin Electric ontwikkelt zichzelf voortdurend, mede door al die verschillende invloeden. Ik ga bovendien steeds beter zingen, onze nieuwe nummers zijn heel anders dan onze oude.”

De eerste nummers (zoals ‘It’s taken you’) geven een indruk welke kant Matte op wil: orkestraler, meer percussie en een nadrukkelijker rol voor de piano van Matte.

Binnenkort (de precieze releasedatum is nog niet bekend) komt The Franklin Electric uit met een tweede album. Zo makkelijk en ontspannen als het eerste album verliepen de opnames deze keer niet. Maar met tussenpozen wist Matte toch zijn muze te vinden. “En ik heb ontdekt dat ik daarvoor niet per se alles alleen hoef te doen. Ik schrijf de nummers nog wel zelf. Maar deze keer heb ik de productie uit handen gegeven van Marcus Paquin, die onder andere met National heeft gewerkt. Ik heb gemerkt dat zijn ideeën een enorme verrijking waren. Ik heb hoge verwachtingen van het komende album.”

(Jan Bletz)


Comments are closed.