Multi-instrumentalist, componist en zanger Harts was in Nederland. Afgelopen week speelde hij op Pinkpop en was hij in Amsterdam (De Melkweg) en Nijmegen (Doornroosje). Een buitenkans om deze alleskunner live te zien. En even te spreken.

Je zou het niet zeggen als je zijn platen hoort, maar Harts doet alles zelf: nummers schrijven, drummen, gitaar- en keyboardspelen, zingen, noem maar op. “Alles in je eentje doen is ook de makkelijkste manier om zeker te weten dat je muziek precies zo wordt uitgevoerd als je wilt. Zeker wanneer je zoals ik verschillende generes wilt mengen: daar bestaan geen vaste regels voor, en je zou extra veel moeite moeten doen om je mede-muzikanten uit te leggen wat je van ze verlangt.” En daar heeft Harts, die bekend staat als een control-freak én als iemand die zijn muzikale ideeën niet altijd even duidelijk onder woorden kan brengen geen zin in.

Nu niet tenminste, al zou hij op termijn dolgraag een band om zich heen hebben. “Maar pas als mijn naam echt gevestigd is, en mijn muzikale opvattingen voor iedereen duidelijk zijn. En als ik het kan betalen natuurlijk, want het kost ook wel wat om een band te onderhouden. Ik kan me dat op het ogenblik als betrekkelijk onbekende artiest zonder platenmaatschappij niet veroorloven.”

Rauw

Harts schaart zich met zijn aanpak in de rij doe-het-zelvende grootheden zoals Prince en Stevie Wonder, die aan het begin van hun solo-carrière hun platen ook helemaal zelf volspeelden met eigen nummers. En juist aan deze artiesten spiegelt Harts zich. Zeker Prince is een groot voorbeeld voor Harts (de artiestennaam van de 24-jarige Australiër Darren Hart), en dat is te horen in de meeste nummers: een stem die van Prince zou kunnen zijn, die perfect past bij het muzikale mengsel van funk, rock en in mindere mate disco en soul dat Harts brouwt.

Wel klinkt Harts wat rauwer dan Prince in het algemeen was, met een gitaarspel dat dat klinkt alsof Jimi Hendrix in hem is gevaren. Dat is mede te danken aan niemand minder dan, jazeker, Prince. Die kreeg een paar jaar geleden enkele nummers die Harts op YouTube had gezet te horen, waaronder de single ‘Leavn it all behind’.

Spectaculaire solo’s

Prince was zo onder de indruk van Harts dat hij contact met hem zocht en hem uitnodigde om een week te komen logeren in zijn complex Paisley Park. “We hebben samen gespeeld – geen idee wat er met die opnames is gebeurd. En Prince heeft me veel adviezen gegeven. Hij raadde me onder andere aan om mijn gitaarspel nadrukkelijker op de de voorgrond te brengen plaatsen omdat volgens hem daar mijn grootste kracht schuilt.”

Op zijn eerste album, ‘Daydream’ heeft die gitaar een prominente plaats gekregen. En ook live blijkt Harts zijn nummers in grote mate rondom spectaculaire gitaarsolo’s op te trekken. Harts laveert steeds tussen Hendrix en Prince, zou je kunnen zeggen, maar kiest naarmate het optreden vordert steeds duidelijker voor de eerste. Hij speelt weliswaar keyboard – een synthesizer waarin hij ook een bas heeft geprogrammeerd en af en toe loops en samples uit te voorschijn tovert – maar lang staat hij er niet achter; na een paar maten zit hij al weer gehurkt op de grond met zijn gitaar in de aanslag, maakt hij wijdbeense sprongen of neemt hij een heldhaftige gitaarpose aan die tot het standaardrepertoire van elke aspirant stergitarist behoort. Ook dat kan hij dus.

Gewaagde plaat

Tegen de tijd dat hij als toegift het aloude ‘Purple Haze’ speelt, blijkt hij ook à la Hendrix met de gitaar in de nek te kunnen spelen – wie had dat kunnen denken, toen hij het nummer twee jaar geleden opnam?

Later dit jaar verschijnt het tweede album van Harts, dat ‘Smoke, Fire, Hope, Desire’ zal gaan heten. Harts belooft dat het weer een genrehoppende plaat wordt, waarin deze keer ook blues, hiphop en R&B-invloeden te horen zullen zijn. het wordt een ‘gewaagde’ plaat, zo blelooft hij. ‘Smoke, Fire, Hope, Desire’ is af, en komt waarschijnlijk eind augustus uit.

Een voorproefje is het nummer Peculiar, dat – in elk geval tijdens het optreden in Amsterdam – een warm applaus krijgt.

(Jan Bletz)