Twee jaar geleden maakte Terry Lee Hale met The Long Draw een van de betere albums van het jaar. Het gebeurt niet gauw dat er een plaat verschijnt waarop alles klopt, maar dit was zo’n zeldzaam kleinood. In het prachtige Gold Mine vroeg de immer rusteloze Hale zich af waar hij terecht zou komen en wat hij daar zou aantreffen. Hij vestigde zich in de Franse kuststad Marseille en dat lijkt hem opperbest te bevallen want hij is er gebleven. Getuige zijn onlangs verschenen album Bound, Chained, Fettered biedt het leven in Zuid-Frankrijk hem voldoende inspiratie om – opnieuw – een album bijeen te schrijven dat met elke nieuwe luisterbeurt dieper onder de huid kruipt en, in tegenstelling tot de economie in veel Europese landen, blijft groeien. Om die nieuwe songs de juiste klankkleur en sfeer mee te geven, deed Hale deze keer geen beroep op zijn trouwe bloedbroeder Chris Eckman, maar trok hij naar het noorden van Italië om de studio in te gaan met producer/muzikant Antonio Gramentieri, die eerder al met Dan Stuart samenwerkte maar vooral op Hales waardering kon rekenen door zijn werk met de Italiaanse band Sacri Cuori (luister eens naar hun album Rosario uit 2012).
Geheel in de lijn met het volledige werk van werk van Hale is Bound, Chained, Fettered een plaat geworden die het niet moet hebben van het kamerbrede gebaar, maar van de subtiele geste. In het titelnummer, dat het album opent, vallen de kleurschakeringen en de uitgekiende melodielijnen meteen op. Ze gaan feilloos samen met de ietwat abstracte teksten van Hale en de minimale maar zeer doelmatige instrumentatie (fraai harmoniumspel van Christian Ravaglioli en dreigende synthesizers van Franco Neddei). Daarna stapt het gezelschap met het grootste gemak over naar het jazzy The Lowdown en het poëtische, ogenschijnlijk lichtvoetige Acorns waarin Ravaglioli’s wurlitzer en Gramentieri’s lap steel voor dreiging zorgen en de song in de top van Hale’s oeuvre oplichten. Nog zo’n donker nummer is Scientific Rendezvous, waarin korte flarden piano extra mystiek leggen in regels als ‘What happens when daddies / Do what daddies sometimes do / Real quiet in black rooms / Lying never proof’. Maar de song die mij het meest aanspreekt, is Jawbone waarin het lijkt alsof duister en licht met elkaar dansen. Op de website van Terry Lee Hale worden de songs op dit album omschreven als “truthful stories sung with a voice that reflects and carries the emotional weight of time, obstacles overcome and wisdom earned”. Zelden heeft een vlag de lading beter gedekt.
www.facebook.com/pages/Terry-Lee-Hale
(Martin Overheul)