Ondanks het feit dat de Amerikaanse singer-songwriter Karl Blau volgens zijn website ruim veertig albums (!) op zijn naam heeft staan, drong zijn bestaan pas tot mij door met het onlangs verschenen Introducing Karl Blau, en dat is dan ook nog eens een plaat waarop geen enkel nummer door hem zelf werd geschreven. Het zij zo, met wat ik niét ken, kun je een fors aantal discotheken vullen – en daarmee ben ik ongetwijfeld in goed gezelschap. Hoe dan ook, op basis van dit nieuwe album en de flarden oudere muziek die ik sinds korte tijd van Blau heb gehoord, moet het een boeiende weg terug worden. Country, folk, blues, reggae, rock, Blau draait er zijn hand niet voor om. De man bezit daarnaast het soort fluwelen stemgeluid dat ook Tom Rush en Mickey Newbury hebben en zijn muziek ademt een vergelijkbare melancholie uit. Die gelijkenis maakt het interessant om extra goed naar zijn versie van Rush’ No Regrets te luisteren. De song past hem als gegoten. Het donkere timbre van de stem dat omhuld wordt door het prachtige arrangement van producer Tucker Martine, het klopt vanaf de eerste tot ver na de laatste noot. Om die reden is het eigenlijk jammer dat er geen cover van een Newbury-song op de plaat staat.
De songkeuze op Introducing… varieert van voorspelbaar tot verrassend, maar de liedjes krijgen een behandeling die getuigt van respect voor de originele versies én voor degenen die ze ooit uitvoerden. De plaat opent met een innemende versie van Tom T. Halls That’s How I Got To Memphis, die gevolgd wordt door een warme uitvoering van Waylon Jennings’ Six White Horses. Van hem zingt Blau ook nog Dreaming My Dreams en dat is voor mij een hoogtepunt. Verbluffend mooi is Fallin’ Rain, een ballade van Link Wray die negenenhalve minuut duurt en dat is geen seconde lang. Het schitterende gitaarwerk van Jon Hyde (Laura Veirs, Terry Lee Hale) en vooral de weemoedige bariton van Blau lijken zowat een monument op te richten voor de elf jaar terug gestorven rocker. Of If I Needed You, de grootse standard van Townes Van Zandt, behoefte had aan nóg een cover is een vraag die door deze uitvoering zelf een antwoord krijgt: ja. Respect en eigen inbreng gaan hier innig hand in hand en leiden de luisteraar naar een pareltje. Wat dat betreft valt To Love Somebody (Bee Gees) wat uit de toon, de cover komt voegt niets toe aan het origineel. Blau maakt dat schoonheidsfoutje goed met Let The World Go By, jaren geleden geschreven door Layng Martine Jr, de vader van producer Tucker. Opnieuw een hoogtepunt. Introducing… zal mij de komende maanden nog vaak gezelschap houden. Al blijft het vreemd, een introductie na 20 jaar. Maar beter heel laat dan helemaal nooit.
www.facebook.com/karlblaumusic
(Martin Overheul)