Met zijn baard en lange haren in combinatie met zijn doorleefde stemgeluid is de Canadese bard Matt Andersen het prototype van wat vrouwen een woest aantrekkelijke man noemen. Vakgenoten willen daar – met een schuin ook naar zijn teksten –  maar al te graag het cliche ruwe bolster, blanke pit aan toevoegen. Wie nu echter meent met een epigoon van pakweg Joe Cocker, Rod Stewart of Frankie Miller opgescheept te worden slaat de plank volledig mis. Het tiental liedjes dat Andersen ons op Honest Man voorschotelt hebben wel degelijk op eigen kracht genoeg inhoud en klasse om ruimschoots te overtuigen. Losjes citerend uit een royaal aanbod aan stijlinvloeden gaat Matt zijn collega muzikanten voor in een eredienst aan het kwaliteitslied. Vanaf de opwekkende reggaeklanken van opener Break Away omgeeft producer Commissioner Gordeon het sympathieke stemgeluid met de uitgebalanceerde klanken van een uitgebreide groep instrumentalisten.

Naast de vertrouwde input van snaarinstrumenten, toetsen en een uiterst soepel spelende ritmesektie zijn het  met name de blazers arrangementen van Darryl Dixon, die op gezette tijden voor een heerlijke saus uit de soulkeuken zorgen. In het titellied Honest Man, Let’s Get Back en de  soulballad Last Surrender weerklinken echo’s van de hoogtijdagen uit de soulmuziek rond het begin van de jaren zestig van de illustere artiesten op het Stax en Atlantic label . Dat onze vriend daarnaast ook als rocker zijn mannetje staat blijkt uit het heerlijk door  de bocht vliegende rocklied Who Are You Listening To? Voor de nodige rustpunten heeft Matt de pianoballad I’m Giving In, het country getinte Quiet Company en de stemmige afsluiter One Good Song toegevoegd aan het repertoire op dit album. Honest Man krijgt in mijn verzameling dan ook een ereplaats naast genre toppers als Joe Cocker’s Stingray, Gasoline Alley van Rod Stewart en Frankie Millers Full House. Zo goed, wilt u weten ? Ja, zo goed !

http://www.stubbyfingers.ca/

(Koos Gijsman)