Een jaar nadat hij met de gebroeders Dickinson onder de noemer North Mississippi Osborne goed voor het uitstekende Freedom & Dreams, is Anders Osborne terug met een soloalbum dat niet alleen aanpikt bij dat album, maar dat evengoed de lijn doortrekt die tijdelijk halt hield na het uitstekende Peace uit 2013. Het grootste verschil met dat laatste album ligt vooral in het feit dat Osborne op Spacedust & Ocean Views veel relaxter en bespiegelender klinkt. Die teneur klinkt al meteen door in de sublieme openingstrack Pontchartrain, een nummer dat steunt op een lekker vervormde elektrische gitaar en een subtiele maar tegelijk stevige ritmesectie. Osborne houdt datzelfde accent aan in het zalig luie Life Don’t Last That Long waarin hij zingt dat het goed is om op zoek te gaan naar die ene plaats waar je écht thuishoort want het leven duurt veel te kort om op een plaats te blijven waar je je niet goed voelt. Voor Osborne is die plek allicht New Orleans, al voelt hij zich blijkbaar ook kiplekker in Lafayette. Over die stad schreef hij een heerlijke uptempo song met druipt van de blues, soul en ouderhythm and blues. Samen met Wind en Big Talk is daarmee het contingent ‘snellere’ nummers volgeboekt.
Spacedust & Ocean Views is een plaat die drijft op songs in een wat lagere versnelling zoals het fraai uitgesponnen Cape Cod, dat mij onwillekeurig doet denken aan het hemelse Albatros van de originele Fleetwood Mac, maar dan mét zang. Dikke flarden blues zijn er dan weer te horen in Can You Still Hear Me en Burning Up Slowly, die beide lijken voort te stromen als de Mississippi, breed, op sommige plaatsen vredevol, op andere plaatsen met gevaarlijke draaikolken vlak onder de waterspiegel. Diezelfde rivier speelt de hoofdrol in het zompige, onderhuids dreigende, slepende en bezwerende Move Back To Mississippi, voor mij de absolute topper op dit toch al zo excellente album. Osborne is als zanger zelden beter geweest dan in dit nummer, de grommende backing vocals van de stilaan legendarische Ivan Neville komen rechtstreeks uit de Delta, bas en drum zorgen voor een strak fundament en de elektrische gitaren klinken zo vet als een pan hamburgers die in te veel boter worden gebakken. De plaat eindigt met het ietwat psychedelische From Space, een nummer dat waarschijnlijk geschreven is na het verorberen van een stevige spacecake. Een leuk detail is dat Ricky Lee Jones langskomt voor een stukje spoken word. Waarna het tijd is om op repeat te drukken zodat je weer kunt genieten van Pontchartrain…
www.facebook.com/AndersOsborne
www.altcountryforum.nl/2015/03/19/north-mississippi-osborne-nmo-freedom-dreams
(Martin Overheul)