Aan het begin was het nieuwe album “Eyeland” van The Low Anthem moeilijk beluisterbaar, vond ik het wazig en vroeg ik mij af of deze muzikanten het spoor bijster waren of onder invloed stonden van de nodige geestverruimende middelen. Ik haalde het schijfje uit de cd-lader en lag “Eyeland” anderhalve maand op een apart stapel. Een goede wijn heeft ook baat bij een bepaald rijpingsproces. Moest de formatie, waarvan Ben Knox Miller en Jeff Prystowsky overgebleven zijn van de orginele bezetting het verwachtingspatroon beantwoorden van hun trouwe volgers? Al snel gaat er tijdens een hernieuwde kennismaking een wereld voor mij open van abstracte geluidkunst en psychedelische folk. Een korte zoektocht via Google wijst uit, dat “Eyeland” is geïnspireerd door een optreden in het donker van minimalist Stan Shaff in San Fransisco, waar onder meer Ben Knox Miller en Jeff Prystowsky omgeven waren door een geluidsveld van 176 speakerboxen.

Het nieuwe liedmateriaal van The Low Anthem, dat is opgenomen in een voormalig theater en pornobioscoop en verbouwd tot een concertzaal en repetitieruimte, wordt regelmatig opgekleurd door sferische geluidsfragmenten en dwarsliggende zijwegen. Gewaagd geniaal als je een nummer wzgddrmtnwrdz noemt. Gewoonweg over de experimenteerdrift heenkijken en “Eyeland” als een geheel beschouwen. Alsof je luistert naar een soundtrack van een obscure film.  “Eyeland” is een plaat met een emotioneel spanningsveld tussen kind en ouder. Op stijlvolle wijze wordt de combinatie van eletronica, psychedelica en het experiment blootgelegd. Hiermee dwingt The Low Anthem wat mij betreft respect af.

www.thelowanthem.com

(Johan Schoenmakers)