Dertig jaar geleden zong Neil Young: People On The Street, Need A Place To Go op het album Landing On Water. Dat plekje heeft de ervaren buitenspelende Deense talent Louis Puggaard Müller via omzwervingen door Europa in het Amsterdamse straatbeeld gevonden. Een muzikant met een uiterlijke gelijkenis van Kurt Cobain, die je het kippenvel op de armen speelt. Ik leer hem vorig jaar kennen via het tv-programma PAUW. Er werd gesproken over auditerende straatmuzikanten. Een experiment van diverse gemeentes in ons land. Het kaft van het koren scheiden. PAUW hield op de buis een auditie met onder meer Louis Puggaard Müller, waar hij kon rekenen op onverdeelde aandacht van het publiek.

Op het ambachtelijk en gepersonaliseerd handwerk “I’ll Leave Me Before You Do” hanteert Louis het pseudoniem Subterraenean Street Society. Ik maak in tien eigen liedjes kennis over het wel en wee van Louis Puggard-Müller, waarin hij de treurige kant van zijn liefdesleven verklaart. In volle bandbezetting met experimentele en grillige creativiteit (Hurry en Pretty Baby), ingehouden spelend op de piano (Nothing Beats A Lover en I’ll Leave Me Before You Do) of geïnspireerd met zijn akoestische gitaar (Stay en Present We Past). Op de kleinere momenten openbaart zich de primitieve vakmanschap van de straat – Louis’ natuurlijke habitat en is hij op zijn sterkst. Het is de puurheid, waar de diepe groeven op de ziel zonder overbodige poespas worden blootgelegd.

https://www.facebook.com/subterraneanstreetsociety/?fref=ts

(Johan Schoenmakers)