Luisterend naar Moon Saloon, het tweede album van Arc Iris uit Rhode Island, word ik overspoeld door een vloedgolf aan muzikale herinneringen. De groep rond de van de cultgroep Low Anthem bekende zangeres Jocie Adams haalt een eeuw aan Amerikaanse populaire muziek overhoop op een manier die voor een adembenemende luisterervaring zorgt. Bijgestaan door drummer Ray Belli en keyboardsman Zach Tenorio-Miller strooien Jocie en haar kompanen vrijmoedig met gelaagd opgenomen woordloze zang en de klanken van een fors bemeten instrumentarium. Naast diverse snaarinstrumenten als banjo, gitaar, pedal steel gitaar en violen is er plaats voor koperwerk, allerhande elektronica, diverse keyboards en een veelvoud aan percussie-instrumenten.

Puttend uit een voorraad  literaire liedteksten gaat Adams de groep voor in een eredienst aan het avontuurlijk gearrangeerde lied waarbij haar vocale inbreng altijd even kleurrijk als verzorgd is. De kunstzinnig geconstrueerde liedjes veranderen telkens weer van muzikale richting zonder dat dit afbreuk doet aan de coherente opzet van Moon Saloon. In vergelijking met het gelijknamige debuut uit 2014 heeft Arc Iris de stijlvormen uit de americana en de jazzmuziek meer naar de achtergrond geschoven. Ze maken nu deel uit van een orkestrale opzet dat in al zijn diversiteit groots aanvoelt. Op Moon Saloon waant de luisteraar zich in een muzikale dollemansrit door een landschap waarin de echo’s weerklinken van geliefde componisten van The Great American Songbook uit de jaren vijftig. Dat daarnaast uit een meer recent verleden invloeden van Burt Bacharach, Laura Nyro, Kate Bush en vooral Van Dyke Parks weerklinken, is een extra aanbeveling waard.

www.arcirismusic.com

(Koos Gijsman)